Και λέει ότι

Κοιτούσα την ημερομηνία στο άνω δεξιά μέρος της οθόνης τις προάλλες και κάτι με έτρωγε. ‘Εμοιαζε οικεία, αλλά δε μπορούσα να θυμηθώ επακριβώς το γιατί. Τελικά σε μια στιγμή αναλαμπής ανάμεσα στους αδιάκοπους ήχους κομπρεσέρ από τη διπλανή του δωματίου μου οικοδομή και τους απειλητικούς καπνούς από κουζίνας μεριά λόγω του καμμένου κοτόπουλου της συγκατοίκου από τη χώρα-μπότα, το βρίσκω. Είναι των Τριών Ιεραρχών βρε κουτό. Αρχίδια βέβαια, γιατί αναφέρομαι στην 31η Ιανουαρίου οπότε έκανα λάθος, αφενός όμως ποτέ δεν θα καταφέρω να μάθω να θυμάμαι τις γιορτές που δε συνοδεύονται από σεβαστή ποσότητα κρέατος και μπύρας/ κρασιού (βλ. 15Αύγουστο, Χριστούγεννα, Ανάσταση), αφετέρου δεν έχει και μεγάλη σημασία πλέον γιατί είναι μια ημερομηνία  άχρηστη από τη στιγμή που θα διαβείς οριστικά την εξώπορτα του δευτεροβάθμιου εκπαιδευτικού ιδρύματος που σε μύησε στο κάπνισμα τουαλέτας. 

Κάπου εκεί, με μια δόση νοσταλγίας αλλά και άρνησης παραδοχής του ότι μια τέτοια αντίδραση ορίζεται πια ως καθυστερημένη (με την πολλαπλή έννοια της λέξεως), είπα να επιχειρήσω να συντάξω μια λίστα με τις μικρές χαρές της ζωής που παύουν να έχουν σημασία με τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας ενός υγιούς ηλίθιου παιδιού. Προσοχή, παιδιού, ουχί κοριτσιού. Παρακαλώ πολύ σχόλια τύπου “με τι ασχολείσαι αργόσχολε”, “αντί να δουλεύεις παιδιαρίζεις” ή “get a(n) (adult) life” κρίνονται μη αποδεκτά και όποιος τα κάνει να του καεί η κούτα που έχει φυλαγμένα τα G.I. JOE, το subbuteo και τα playmobil (οκ, δεν υπάρχει τέτοιος). Όπως επίσης παρακαλείστε να συμπληρώσετε τον -σίγουρα λειψό- κατάλογο για να αρχίσει να κινείται και πάλι τίποτα εδώ μέσα γιατί πολύ το κρατήσαμε το πλάνο “συγγραφέας μπλοκαρισμένος στη σκέψη του/ μέσα από καπνούς τσιγάρου και αμέτρητες γόπες/ κρατώντας ένα μισοάδειο χαμηλό ποτήρι γουίσκι/ δίπλα από τον γεμάτο τσαλακωμένα χαρτιά γραφομηχανής κάδο του γραφείου του. Άντε να μη φέρω τα στρατά και πω στον Πανόπτη να πατήσει ένα κουμπάκι (σ.σ. προσπαθώ να καταλήξω αν είναι σοβαρότερη η προ 1,5 μήνα απειλή του να φτιάξει καφέ) ή στο LEgend να μετρήσει τις φέτες του τοστ του ψυγείου μας. 

Η σειρά χωρισμένη σε Δημοτικό και Λύκειο, επιμέρους τυχαία και κατά περιπτώσεις υποκειμενική. 

ΔΗΜΟΤΙΚΟ 

1) Σαββατοκύριακο, πρωί

Στο σπίτι. Ξυπνάς πρώτος απ’όλους. Οι μόνες μέρες της εβδομάδας που ξυπνάς πρώτος από τους γονείς σου. Οι μόνες στιγμές της εβδομάδας που βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με τον αδερφό/ -ή σου χωρίς την παρουσία γονέων και δεν παίζετε ξύλο. Κι όλα αυτά για μια λέξη, για μια θρησκεία: παιδικά. Όχι κινούμενα σχέδια, όχι καρτούν, αλλά παιδικά. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο, ήδη έχω αρχίσει να δακρύζω από νοσταλγία και δεν το αντέχει η ενήλικη παιδικότητα μου. Άλλωστε το παρόν σημείο της λίστας αξίζει (μάλλον, καλύτερα, απαιτεί) το δικό του μακροσκελές post. Το μόνο που θα πω είναι ότι μετά τα 18 (ακολουθεί παρακάτω η μελέτη για τις ηλικίες 12-18) τα Σαββατοκύριακα στη ζωή ενός άντρα δεν ήταν ποτέ πια τα ίδια. Και μην ακούσω καμιά μαλακία περί σεξισμού, Κάντι-Κάντι και Τσίτσιμπελ- πώς διάολο τη λέγαν αυτή την πουτάνα που ήταν ίδια-με-τις-άλλες-και-τσίριζε-κλαίγοντας-δίπλα-σε-πηγές-με-ζωάκια-χωρίς-γονείς-που-την-κακομεταχειριζόταν-η-μητριά-θεία-γιαγιά-και-την-έφτυνε-ο-φλώρος-γείτονας-πρίγκηπας-αλλά-την-αγαπούσε-ο-γιος-του-στάβλου-και-αει-γαμήσου. Μοναδική υποσημείωση που δέχομαι είναι ξύλο με τη μεγαλύτερη αδερφή για το αν θα παίξει Θάντερκατς ή κάποια από τις κλαψομούνες δουλοπρεπείς πριγκήπισσες, αλλά δεν είχα μεγάλη αδερφή για να ξέρω.  

2) Μπάλα 

Πολύ συχνά ακούγεται το κλισέ πως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ δεν είναι παρά ένα άθλημα και ως τέτοιο ένα μικρό μόνο μέρος της ζωής μας που θα έπρεπε να θεωρείται διασκέδαση. Πράγμα που σημαίνει ότι η μπάλα δεν είναι η ζωή σου και δεν πρέπει να της δίνεις τόσο μεγάλη έκταση και σημασία, να στεναχωριέσαι, να βαράς βάζελους και τέτοια. Για ένα παιδί του Δημοτικού ωστόσο (πλην των δύο στρατευμένων- του Πανόπτη γιατί είναι ΜΠΑΟΚ με πύραυλο και του LEgend γιατί θα είναι πάντα άμπαλος) μια τέτοια διαπίστωση είναι απλά ανυπόστατη. Η μπάλα ΕΙΝΑΙ η ζωή του. Και μέχρι μ.ο. την ηλικία των 10 έτσι είναι για κάθε άντρα και ποτέ ξανά δεν θα (έπρεπε να) είναι. Πέρα από στιγμές αδυναμίες που μπορεί να αναρωτιόσουν τι είναι εκείνο που σε κάνει να κοιτάς επίμονα τη Μαιρούλα και να τρέχεις όταν έρχεται κοντά, πέρα από στιγμές που έπρεπε να διαβάσεις/ φας/ πλυθείς/ δεις τηλεόραση κλπ, εκείνο που ήθελες πάντα να κάνεις πιο πολύ είναι να παίξεις μπάλα. Κι αν κριθώ υπερβολικός, σκεφτείτε ποια ήταν η δημοφιλέστερη απάντηση σας στην ερώτηση της θειας της Γιώργαινας περί του τι θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώνατε. 

3) Αφίσες παικτών

Θα μπορούσε να είναι υποκατηγορία του (2) αλλά μάλλον θα αδικούταν. Γιατί πώς να αποτυπωθεί σε μια απλή αναφορά το μεγαλείο του να κοιμάσαι έχοντας πάνω από το κεφάλι σου τέρατα που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να αποτελούν την ενσάρκωση της απειλής του όντος που θα έρθει να σε πάρει αν δε θας και την τελευταία από τις 4 γαβάθες τραχανά. Με εξαίρεση κάποιες -συγκινητικές μέχρι δακρύων ακόμα και τώρα- πόζες υπεραθλητών που όντως εμπνέουν ως πρότυπα, πχ ΑΥΤΟΣ, κανένα ενήλικο μυαλό δε μπορεί να συλλάβει το να έχει πλάι στο προσκεφάλι του τύπους όπως ΑΥΤΟΣ (δεν εννοώ τον έγχρωμο κύριο), ΑΥΤΟΣ ή ΑΥΤΟΣ. Σε μια υποθετική αντιστοιχία θα ήταν σα να βάζεις αφίσες από πρεζάκι στην Ομόνοια, τον κλαρινιτζή του πανηγυριού 15 Αύγουστο στο χωριό σου ή το δημόσιο υπάλληλο της εφορίας σου. 

4) Η μεσημεριανή μετάλλαξη μιας γιαγιάς

Έγραψα από πάνω για τον τραχανά και ξύπνησαν μνήμες. Η γιαγιά, μια συνήθως καλοκάγαθη παρουσία που στις τρυφερές ηλικίες σε περιβάλλει με αγάπη και στοργή, είναι πάντα με το μέρος σου, σχεδόν υποτακτική ως προς την εκπλήρωση των χατιριών σου αλλά και σύμμαχος στο να πείσεις και άλλους για κάτι (βλ. γονείς), τα μεσημέρια μεταβαλόταν σε κάτι άλλο. Ιδίως δε κατά τις καλοκαιρινές μεσημβρινές ώρες, όταν και είχες τεθεί εξ‘ ολοκλήρου υπό τη φροντίδα της. Η γλυκιά φιγούρα της ηληκιωμένης κυριούλας που έκανες ό,τι ήθελες έδινε τη θέση της στην εικόνα ενός αδηφάγου τέρατος με κοφτερούς κυνόδοντες αντί της καθιερωμένης μασέλας και γεμάτες ατελείωτα φαγητά κουτάλες αντί άκρων. Δεν ξέρω αν στα mid 30’s το ελληνικό αντρικό πρότυπο ήταν o παχύσαρκος, πάντως γεγονός είναι πως όσο περισσότερο έτρωγες (ή μάλλον σε στούμπωναν) τόσο περισσότερο ανικανοποίητες ήταν και με σατανικό ύφος συνέχιζαν τη διαδικασία της βοϊδοποίησης του άμοιρου πλέον μικρού αγοριού. 

5) Ο πόνος του αδυνάτου

Από μια ηλικία και έπειτα η σκέψη και μόνο ότι ένα παιδάκι υποφέρει είναι από μόνη της από πικρή έως αβάσταχτη. Όχι όμως για ένα άλλο παιδάκι. Σε εκείνη την ηλικία το να βασανίσεις τον αδύναμο/ φλώρο/ ευτραφή/ διοπτροφόρο κ.ο.κ. συνομίληκο σου είναι σχεδόν χόμπι. Δεν είναι ακριβώς ότι το ευχαριστιέσαι, αλλά περισσότερο θα το προσέγγιζα ως μια προσπάθεια επίλυσης της απορίας του τι θα γίνει αν του πετάξεις μια την κοτρόνα στο κεφάλι, όταν του βάλεις τρικλοποδιά στη χαλικόστρωτη παιδική χαρά, άμα τον αναγκάσεις να κατέβει ποδηλατικώς την απότομη πλαγιά ενός χωραφιού, αν βάλεις φωτιά στο δωμάτιο του. Το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι το πώς οι παθόντες εξακολουθούν να σε θεοποιούν παρότι τους θεωρείς περισσότερο πειραματόζωα παρά φίλους, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν απασχολεί το παρόν blog. 

6) Ειδήσεις

Φυσικά και δε με ενδιέφεραν οι ειδήσεις, για την ακρίβεια τις απεχθανόμουν από τότε. Όχι για την ποιότητα των δελτίων ασφαλώς, αλλά γιατί το τέλος τους σήμαινε αυτομάτως την ώρα κατάκλυσης εμού και του αδερφού μου (και την αρχή του night round - fight!). Ακόμα με στοιχειώνει ο ήχος του σήματος της ΕΡΤ, εκείνο το ρομποτικό του-του-του-του-του-του-του-του-του με μια γκρι-καφέ σφαίρα από pixel που ήθελε να γίνει υδρόγειος αλλά για να το πιστέψεις έπρεπε να έχεις φάει LSD. Θα μπορούσα να το παρομοιάσω ποιητικά με εξωγήινη εισβολή στην παιδική καθημερινότητα μου, αλλά κρίνοντας από την ιδέα που είχαν στην κρατική τηλεόραση στα 80’s περί ‘φουτουριστικού’ οι εξωγήινοι εκείνοι θα ήταν τόσο υποανάπτυκτοι τεχνολογικά που δεν θα μπορούσαν ούτε το βατραχάκι του ATARI να περάσουν απέναντι, σιγά μην έβρισκαν το σπίτι μου. Όπως και να΄χει, η συμβολική λειτουργία ενός δελτίου ειδήσεων κατά τις πρώτες κυρίως τάξεις του Δημοτικού ήταν τέτοια που του δίνει επάξια θέση στην παρούσα λίστα.

7) Χαρτάκια, Panini

Παραλίγο να υποπέσω στο άξιο τυφεκισμού ατόπημα του να παραλείψω το έτερο σημείο της λίστας που χρίζει ξεχωριστού post. Ευτυχώς δεν έχω ακόμα φτάσει τόσο κοντά στο Αλτσχάιμερ οπότε συνεχίζω να ζω με το κούτελο καθαρό. Συλλέκτες λοιπόν έχουν υπάρξει πολλοί. Τα πολυπόθητα αντικείμενα συλλογής εξίσου αμέτρητα. Ο γραφικός συλλέγει γραμματόσημα, ο ομοφυλόφιλος πεταλούδες, ο ηλίθιος ζαχαρίτσες, ο director στιγμές. Μόνο στο Δημοτικό όμως άπαντες συλλέγουν το ίδιο: χαρτάκια Panini. Για την ακρίβεια ουδείς συνέλεγε αλλά κολλούσε, ωστόσο αυτό που είχε στο τέλος σημασία ήταν να συμπληρώσεις τη συλλογή, aka άλμπουμ. Συχνά μάλιστα δε σταματούσες να “συλλέγεις” ακόμα και όταν ολοκλήρωνες το άλμπουμ, σα να ήθελες να αποστηθήσεις για δεύτερη φορά τους παίκτες της Ε.Α.Ρ., τις ομάδες του Μουντιάλ ή όλα τα stills από τα Χελωνονιντζάκια. Άξια αναφοράς επίσης η αλησμόνητη φράση “το έχω διπλό” καθώς επίσης και το πώς συχνά “παίζαμε” χαρτάκια, μολονότι ουδέποτε κανείς δεν ήξερε εάν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ‘κανόνες’. Νομίζω μάλιστα ότι μόλις ανακλήθηκε στη μνήμη μου η μυρωδιά τους σαν τον Γκρενούιγ και φαντασιώνομαι ότι σκίζω βιαστικά το φακελάκι και εμφανίζεται επιτέλους το σήμα της E.Π.Ο....

8) Κορίτσια

Αμφιταλαντεύτηκα αν θα πρέπει να εισχωρήσει στη λίστα, αλλά είναι αυτό το θαμπό stencil στο πίσω μέρος της μνήμης μου που λέει “ποια αγαπάς απ’την τάξη σου” και δε μου αφήνει περιθώρια. Αλλά ας μην είμαι αχάριστος, όλοι τα είχαμε με κάποια για να δίνουμε ένα φιλί στο μάγουλο κάθε 2 μήνες ή απλά για να το λέμε. Ενίοτε όντως μας ιντρίγκαρε κάποια την περιέργεια λίγο περισσότερο και μπορεί να τις αφιερώναμε κάποια δευτερόλεπτα σκέψης την εβδομάδα, αλλά τις περισσότερες φορές μας διέκοπταν άλλες ασχολίες (βλ. Νο 2, Νο 7). Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που έχει σημασία είναι πως επρόκειτο για τη μόνη περίοδο της ζωής μας που ήμασταν άτρωτοι απέναντι σε αυτά τα ύπουλα πλάσματα. Ειδική υποκατηγορία η παιδική φίλη που πάντα σου ξυπνάει την καλά κρυμμένη κλίση σου προς το λειτούργημα της Ιατρικής. 

ΛΥΚΕΙΟ-ΓΥΜΝΑΣΙΟ

1) Τσιγάρο στην τουαλέτα

Αναφέρθηκε και εισαγωγικά αλλά δε θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Όλοι μας έτυχε να ξανακαπνίσουμε σε τουαλέτα έκτοτε. Είτε σε αναγκαστικό ταξίδι με γονέα στο ίδιο δωμάτιο ξενοδοχείου, είτε στην τουαλέτα του Λεβέντη μετά από πολύωρο ταξίδι επιστροφής με θεία από χωριό στο αμάξι, είτε ακόμα και από χόμπυ. Οι περιπτώσεις ποικίλλουν, αλλά καμία, σε καμία περίπτωση, δεν αγγίζει την ηδονική ημι-παράνομη τζούρα στα σχολικά αποχωρητήρια. Μια υποθετική αφίσα της φιγούρας του Δάνδολου με το πράσινο φλάι(τ) στοιχειώνει ακόμα τη μνήμη μου και θα μπορούσε να κοσμεί το δωμάτιο μου, ψηλά στη γωνία όπου οι γιαγιάδες είχαν κάποτε κάτι κιτς εικονίσματα-εκκλησάκια. 

2) 13.50 (ή 2 παρά 10)

Φαινομενικά μια απλή στιγμή της ημέρας, σαν όλες τις άλλες του 24ώρου. 

-Τι ώρα είναι? 

-Δύο παρά δέκα. 

Σίγουρα αρκετές είναι οι φορές που έχουμε κοιτάξει κάποιο ρολόι και τυγχάνει να είναι 13.50. Στα μάτια ενός μαθητή όμως είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, καθώς πρόκειται για το λεπτό που ηχεί η μελωδία που προσμένει μάλλον περισσότερο κατά τη διάρκεια της καθημερινής ρουτίνας. Μου φαίνεται πως με το που συμπλήρωσα τα 6 με πήγαν για update στο Λητώ για να εγγράψουν στο DNA μου για τα επόμενα 12 χρόνια την αυτόματη λειτουργία ρίψης (?) ματιάς στον στρεφόμενο αριστερό καρπό στις 13.49 των καθημερινών  ημερών. Έστω κι αν ποτέ δεν είχα ρολόι. Με το που τέλειωσα σχολείο ΠΟΤΕ δεν ξαναπερίμενα να πάει 2 παρά δέκα. Κουδούνι ρε μουνιά.

3) Σάββατο πρωί, κέντρο

Μην τα ξαναλέμε, πολλές φορές από τότε έτυχε να βρεθεί κάποιος στο κέντρο πρωινό Σαββάτου μπλα μπλα μπλα, αλλά. Δεν είναι τυχαίο που το Μετρόπολις έμεινε στην ιστορία ως ο Μπακάκος της γενιάς μας. Και πόσο καβλωτικός αυτός ο ήχος του να ανοίγεις το CD μέσα στο λεωφορείο...

4) Διάλειμμα

Τώρα που προσπαθώ να ανακαλέσω το συναίσθημα στη μνήμη μου, μπορώ να πω πως άγγιζε τα όρια της ονείρωξης. Ίσως καλύτερο και από το κουδούνι σχολάσματος (πω ρε πούστη, έκανα 5’’ να θυμηθώ τη λέξη...). Ποτέ άλλοτε στην πορεία της ζωής του ένα ανθρώπινο ον δεν προλαβαίνει μέσα σε 15 -το πολύ- λεπτά να παίξει μπάλα, να παίξει μπάσκετ, να παίξει ξύλο, να καπνίσει, να φάει τυρόπιτα, να φασώσει γκόμενα, να κοιτάξει άλλες γκόμενες, να φασώσει κι άλλη γκόμενα, να γελάσει, να πει μαλακίες, να μιλήσει σοβαρά (????), να κοιμηθεί, να ακούσει μουσική κλπ. Και όλα αυτά μαζί, στο ίδιο 15λεπτο. Τελικά ο χρόνος του διαλείμματος ήταν σχετικός. Σίγουρα κι ΑΥΤΟΣ το διάλειμμα σκεφτόταν.

5) Καφές μετά το σχόλασμα

Ήταν η μόνη συνθήκη που η διασκέδαση τύπου καφέ διαρκούσε τόσο όσος ο χρόνος που είχες στη διάθεση σου. Ήτοι από 5 λεπτά έως 2,5 ώρες. Η πρώτη είναι η περίπτωση που πρέπει να τρέξεις για το φροντιστήριο αμέσως μετά το σχολείο αλλά θα πας στην καφετέρια έστω για ένα πεντάλεπτο και μάλιστα θα το απολαύσεις. Τόσο χρειαζόσουν. Η δεύτερη είναι εκείνη που δεν έχεις φροντιστήριο και απλά τόσο χρόνο έχεις μέχρι να γυρίσουν σπίτι οι δικοί σου (+/- 1 ώρα). Για τέτοια πειθαρχία γουλιών μιλάμε.

6) Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος

Εξακολουθεί να υφίσταται ως χαρά για την ανθρώπινη μεινότητα των δασκάλων, αλλά εμείς είμαστε blog των μαζών. Επίσης υπάρχει ο αντίλογος των θερινών φροντιστηρίων, αλλά ας μου αποδείξει κάποιος ότι κι αυτά δε συμπεριλαμβάνονταν στις διακοπές. Όπως και να’χει, 3 μήνες διακοπές δεν θα ξαναέχω στη ζωή μου. Ή όταν θα έχω δε θα με νοιάζει γιατί θα είμαι 80 και δε θα μπορώ να κάνω τίποτα από όσα ορίζουν τις “διακοπές".

7) Πλατείες

Μέχρι τα 18 η πλατεία ή το παρκάκι θεωρούνταν ως μια πλήρης έξοδος. Έβγαινες στην πλατεία. Έπινες μπύρες, έλεγες μαλακίες, έκανες μαλακίες, γκομένιζες, μεθούσες και μετά γυρνούσες σπίτι. Το πολύ να άλλαζες πλατεία ή να άραζες προς το τέλος στο πλησιέστερο σουβλατζίδικο. Μετά μπήκε για τα καλά στη ζωή σου το μπαρ. Στο μπαρ έπινες μπύρες, στο μπαρ έλεγες μαλακίες, στο μπαρ έκανες μαλακίες, στο μπαρ γκομένιζες, στο μπαρ μεθούσες. Και η πλατεία δεν έμεινε παρά ως ένα ακόμα μέρος όπου να μπορείς να αφήσεις το αμάξι σου. Για να πας στο μπαρ.

8) Άδεια σπίτια

Πλέον το άκουσμα περί άδειου σπιτιού φίλου σε αφήνει παγερά αδιάφορο. Άντε να χαρείς άμα έχεις καιρό να κάνεις έρωτα και ζητήσεις τα κλειδιά για να πας με τη γκόμενα σου. Μέχρι εκεί όμως. Αν γυρίσεις λίγο πίσω το χρόνο ωστόσο, θα θυμηθείς ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Για την ακρίβεια θα θυμηθείς ότι πρέπει να ξεχάσεις το τι σήμαινε τότε το άδειο σπίτι φίλου, υπό το φόβο και μόνο μη σου ξεφύγει ποτέ παρέξω. Και κάπου εδώ βάζω τελεία στο θέμα και κάνω παύση να θυμηθώ, με ένα ύπουλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. 

9) Γκόμενες

Ναι, και πάλι στη λίστα. Διαφορετικές όμως εδώ, γι' αυτό και με άλλο όνομα. Σίγουρα ωστόσο και πάλι καλύτερες απ’ότι σε περιμένει μετά. Πρώτα ουσιώδη σκιρτήματα, πρώτα ουσιαστικά φιλιά, πρώτες συνουσίες, δεύτερα ουσιώδη σκιρτήματα, δεύτερα ουσιαστικά φιλιά, δεύτερες συνουσίες, τρίτα ουσιώδη.... κ.ο.κ. Τις θες (σχεδόν) όλες. Υποτίθεται ότι θες μία, αλλά στην πραγματικότητα θες πολλές. Είσαι ένας εξερευνητής. Και μπράβο σου γι’ αυτό. Έχεις μία που να θες από τη διπλανή τάξη, μια από την παραδιπλανή, μια από μικρότερη τάξη, μια από μεγαλύτερη, μια από το φροντιστήριο, μια από τη γειτονιά, μια από το χωριότου μπαμπά, μια από το χωριό της μαμάς, της φίλη εκείνης από τη διπλανή τάξη, εκείνης από την παραδιπλανή, τη φίλη εκείνης από το φροντιστήριο, εκείνης από το χωριό, τη φίλη της μικρότερης, τη φίλη της μεγαλύτερης και ο κατάλογος συνεχίζεται. Πάντα βέβαια υποτίθεται ότι υπάρχει η μία, αλλά σύντομα θα καταλάβεις ότι ποτέ δεν υπήρξε. Και επίσης μπορεί να τις θες, αλλά δε σε νοιάζει ουσιαστικά. Γιατί είσαι ένας εξερευνητής. Αλλά δυστυχώς, κάπου εκεί έχουν αρχίσει και καταφέρνουν να διασπούν την ασπίδα. Και δεν θα είσαι ποτέ πια ξανά άτρωτος...