Μυρωδιές διαφορετικές και κουραστικές,
αποτυπωμένες στα
κιτρινισμένα σου δάχτυλα.
Μου πρόσφερες χαλίκια να πατώ.
Κι εγώ τα είδα.
Μα δεν μίλησα ποτέ για δρόμο στρωμένο από διαμάντια.
Ο πόνος είναι ίδιος, απλά προστίθεται μια ψευδαίσθηση.
Κι ανύπαρκτη ευθύνη.
Το ίδιο μονοπάτι βλέπω κι ακολουθώ.
Το Ιδανικό θα ήταν να μπορούσα να σε σηκώσω και να
αιωρηθούμε ακολουθώντας το.
Μα κι αν καταφέρω να αποκτήσω τη μεταφυσική αυτή ικανότητα,
ο χρόνος ορίζει το τέλος κι απειλεί.
Ας πάμε λοιπόν πηδώντας προς τα εκεί.
Και κάθε τριπλάσιο διάστημα που θα διανύουμε
Ας ξέρουμε πως ο πόνος θα είναι μεγαλύτερος,
Καθώς η φύση εκδικείται.
Μόνο πάμε, όλοι εκεί θέλουν να πάνε.
Ας αλλάξουμε τον τρόπο.
Αδιαφορώντας.
Για το πέτρωμα.
