Πραγματικά, δε νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από το να χρειάζεται να δουλεύεις Κυριακή. Και εννοώ full time. Να μη μπορείς να γευτείς καμιά από τις τυπικές, μικρές χαρές αυτής της ευλογημένης μέρας, που σωστά αποκαλείται “ημέρα του Θεού”. Του Θεού του καλού όμως, εκείνου που έφτιαξε τον καφέ, την εφημερίδα, το Sunday Roast, τον δεύτερο καφέ, τη μπάλα και το σινεμά. Πολύ συχνά η συνταγή περιέχει και hangover, αλλά είναι Κυριακή και δε σε νοιάζει που χάνεις τη μέρα. Γιατί πολύ απλά, η σωστή Κυριακή έχει φτιαχτεί για να χάνεται. Είναι άλλωστε η μόνη μέρα της εβδομάδας που δε σε νοιάζει (τόσο πολύ) να κάνεις σεξ. Εξαιρείται φυσικά το πρωινό...
Δεν ξέρω ποιες δραστηριότητες έχει επικρατήσει να συνιστούν τον ορισμό μιας τυπικής Κυριακής (μουσεία, οικογενειακό τραπέζι, πικ-νικ, εκδρομή στον Ωρωπό), για μένα όμως είναι οι εξής: καμία δραστηριότητα. Για την ακρίβεια, καμία δραστηριοποίηση. Να επιστρέφεις το βράδυ σπίτι και να μην έχεις κάνει τίποτα άξιο αναφοράς, αλλά να το θεωρείς το καλύτερο που είχες να κάνεις. Μοναδική και πάλι εξαίρεση στον κανόνα; Η μπάλα...
Θα παραβώ τον κανόνα του blog και θα καταχραστώ το χώρο οπαδικά, αλλά είμαι ΑΕΚ και Λίβερπουλ και δε μας νοιάζει εμάς. Ούτε εσείς οι απέξω θα μας καταλάβετε ποτέ, τους φέροντες στην ποδοσφαιρική ταυτότητα μας το συνδυασμό των δύο. Γιατί Σκεπαστή και Kop είναι συνδυασμός που σκοτώνει και σας γράφουμε και στ’αρχίδια μας κι από πάνω. Α, και ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για τις όποιες βωμολοχίες, αλλά μιλάμε για μπάλα, και εεε, ξέρεις τώρα, εντάξει, ξέρω γω, τι να πούμε δηλαδή, όρχεις?
