Πιθανότατα σε λίγες ώρες θα έχω απαρνηθεί το παρόν post, αλλά αυτή τη στιγμή δε με απασχολεί. Θα μπορούσα επίσης να παρασυρθώ από τη συναισθηματική φόρτιση των καιρών και τη νοσταλγικότητα λόγω ημέρας και να αραδιάσω ένα σώψυχο ποτ-πουρί, αλλά ούτε αυτό θα κάνω. Εκείνο το μικρό που θέλω να καταθέσω, δανειζόμενος ένα από τα ποιητικά κλισέ της λαϊκής σοφίας, είναι πως τελικά σημασία έχει να βρει ο καθένας το “λιμάνι” του. Αν βγάλετε και τα εισαγωγικά, ένα τέτοιο ήταν που έσωσε μια Κυριακή του Πάσχα ενός μπερδεμένου τριχωτού τύπου. Ή, έστω, τον έκανε να μπερδευτεί για διαφορετικά πράγματα.
Το “τριχωτός” δεν άλλαξε.
Φυλάξτε μου πέτσα.
ps: η photo και το τραγούδι λειτουργούν και ως τοπικά references. Φιλιά αδέρφια, μετρήστε εγκεφαλικά.