Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Το κλασσικό εορταστικό άρθρο.

Η άκρη αυτή της πεδιάδας που χαϊδευόταν πάνω στον λόφο που έχτιζαν τα σκουπίδια του πολιτισμού λουζόταν απο τον Δεκεμβριανό ήλιο. Απο πουθενά δεν έρχονταν τα χριστούγεννα. Μόνο σκέφτηκε τους φίλους του κάτω απο το μεγάλο δέντρο μια Καθαρά Δευτέρα να τρώνε λαγάνα και να πετάνε χαρταετό. Κοίταξε απο τον κεντρικό του καθρέφτη και είδε τον μαύρο καπνό να ανεβαίνει σε ευθεία. Ακριβώς μπροστά απο αυτό που άλλοι λένε φαβέλλα, άλλοι παραγκούπολη. Ο δρόμος μπροστά ήταν λουκούμι για το τερατώδες τζίπ που άλλοτε οδηγούσε μέσα σε μακρυνά βουνά και δάση. Ο ήλιος τον τύφλωσε.
Η ανηφόρα γεμάτη βράχια.Συνέχισε όμως με εκείνο το πείσμα που μόνο οι ηλίθιοι ή οι πολλοί τολμηροί κατέχουν. Ο συνοδηγός του, ένας πρώην διευθυντής εργοστασίου πίσω στη Σοβιετική Ένωση, σταυροκοπήθηκε όταν πέρασαν ένα απο εκείνα τα τενεκεδένια εκκλησάκια που υποδεικνύουν τον τόπο θανάτου ή σωτηρίας κάποιου καλού Χριστιανού.
-Λες να το βρούμε;
-Ιιιι,ποιος ξιέρει μπλιατ.
Ησυχία πάλι. Η βενζίνη τελείωνε. Και ο δρόμος που ακολουθούσαν. Σε λίγο έφτασαν στο διάσελο και η Αθήνα πρόβαλλε μες στην ασφάλεια του παγωμένου πρωινού. Που όλοι κάθονται λόγω αργιών και πίνουν αχνιστό καφέ κοντά σε κάποιο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ή τουλάχιστον έτσι ήταν κάποτε.
Ξανακοίταξε απο τον κεντρικό καθρέφτη. Πόσο καλά είχε κρυφτεί η ασχήμια. Τα παγερά και μουντά κτήρια. Τα νυσταγμένα πρωινά αυτών που τώρα εφορμούσαν στα εμπορικά κέντρα. Οι Ρομά που κάποιοι νομίζουν  πως όλοι είναι εγγόνια του Παϊτέρη. Οι Έλληνες επιχειρηματίες, γελάει ο όρος. Η γριά πουτάνα που διαλέγει πελάτες ανάλογα με την καμπίνα της νταλίκας που οδηγεί. Οι μετανάστες, νόμιμοι και παράνομοι. Τα σκοτωμένα σκυλιά που φούσκωναν στις άκρες των δρόμων. Οι γκομενίτσες που ζούσαν τη ζωή μιας ντίβας οδηγώντας το χιλιαράκι τους, ανάμεσα απο πλήθος αρρενωπών μαστόρων, για να πάνε να σηκώνουν τηλέφωνα σε κάποιο βρωμιάρικο γραφείο. Κι αυτός.
Τί καλά που έκρυβε τη μισή ζωή του εδώ. Αυτός που ήταν μια φωνή στην άλλη άκρη ενός ακουστικού. Που στεκόταν στις ουρές της τράπεζας για λίγο, μέχρι ο διευθυντής να τον πάρει κατ' ιδίαν στο γραφείο για να "μην περιμένετε Κύριε όρθιος". Αυτός που έβλεπε το λαό να προσπαθεί να αποτινάξει τη ρετσινιά των υπερχρεωμένων νοικοκυριών απο πάνω του πληρώνοντας δόσεις των 15 ευρώ. Έριχνε τις τρείς δεσμίδες στην εσωτερική τσέπη του και έπαιρνε καφέ γελώντας σαν σταρ του σινεμά στην πιτσιρίκα Ρωσοπόντια που φορούσε πάντα την μαύρη ποδιά.
Έφτασαν στο παλιό νταμάρι.Δεν είχε νόημα να πάνε πιο πέρα για αυτό που έψαχναν. Κοιτάχτηκαν.
Το τηλέφωνο θα χτυπούσε σε λίγο για να φέρει την είδηση της ανεύρεσης απο κάποιον Γιώργο, που πέτυχαν κάτω απο εκείνο το δέντρο. Μόνο που δεν ήταν φίλος του, έγινε για μια ώρα. Ούτε πετούσε χαρταετό ενώ η κοπέλα του καθόταν πάνω σε κάποιο καρώ τραπεζομάντηλο ανοίγωντας κονσέρβες με σαρακοστιανά.
Ίσως δεν έπρεπε να κάνει αναστροφή και να πάει να το παραλάβει. Ούτε να κατηφορίσει πρός την πόλη. Μόνο να συνέχιζε εκείνον τον χωματόδρομο. Ίσως ήταν και η τελευταία ευκαιρία για τον συνοδηγό του. Κι αν τελείωνε η βενζίνη; Θα περπατούσε μέχρι να ξεκουραστεί. Μέχρι να έφτανε σε κάποιο ξέφωτο. Ή σε ένα μικρό χωριό. Ή κάποια άλλη πόλη. Που όλοι οι κάτοικοι θα είχαν φτάσει με τον ίδιο τρόπο. Παρακινημένοι απο την βαρεμάρα της καθημερινότητας που δέχτηκαν για λίγο να ζήσουν.


Εναλλακτικά.
http://www.youtube.com/watch?v=_b8LL81VPJ8


Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Τζανέττο, καλά Χριστούγεννα.

Το θέμα δεν είναι τα ίδια τα χαλάσματα.
Αλλά το τί ήταν εκεί.
Και μια ελπίδα.
Πως δεν θα ξεχάσεις ποτέ τί ήταν εκεί.
Χτίζοντας τα γκρεμίσματα του αύριο.

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Merry Xmas!

Ο καιρός έξω είναι τρομακτικός.
Αλλά η φωτιά τόσο απολαυστική.
Κι αφού δεν έχουμε μέρος να πάμε,
ας χιονίζει,ας χιονίζει,ας χιονίζει.

Δεν παρουσιάζονται σημάδια βελτίωσης.
Και έχω αγοράσει μερικό καλαμπόκι για σκάσιμο.
Τα φώτα είναι χαμηλωμένα,
 ας χιονίζει,ας χιονίζει,ας χιονίζει.

Όταν τελικώς φιληθούμε για καληνύχτα.
Πόσο θα σιχαίνομαι να βγω έξω στην θύελλα.
Αλλά εαν θα με κρατήσεις σφιχτά αγκαλιά,
καθ'οδόν για την οικία θα είμαι ζεστός.

H φωτιά αργά πεθαίνει.
Και, αγαπητή μου, ακόμη αποχαιρετιόμαστε.
Αλλά όσο με αγαπάς τόσο,
ας χιονίζει,ας χιονίζει,ας χιονίζει.







Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Βουκολική Επαναφορά

Λίγο πριν το μεσσηνιακό λάδι κατακτήσει εξ ολοκλήρου τον κόσμο, τα Koorelia μπαίνουν στα άδυτα του εκκολαπτόμενου κολοσσού και σας μεταφέρουν σπάνιο φωτογραφικό υλικό από καθημερινές στιγμές του πρόσφατου, ένδοξου παρελθόντος.
Ένα πρώιμο χριστουγεννιάτικο δώρο για να μαθαίνουν όλοι πως βγαίνει το λάδι, που ήταν κρίμα να μένει σκονισμένο στο αρχείο ενός (πολύ) σκληρού δίσκου.



The birth of the venture capital.

Ο Ιλία, το παιδί του στάβλου, σταματά τον αέρα.

Ο Ιλία, κόβοντας ξύλα. Συνήθως το κάνει χωρίς πριόνι.

Ο Γιούρι, φεουδάρχης, επιβλέπει τον Ιλία και κόβει ξύλα με τα μάτια.

Agro-modeling.

Αγναντεύοντας το φέουδο.

The Scarecrow.

Ο Μαθιός, αγρότης-συγγραφέας, σε ώρα περισυλλογής λίγο πριν την ολοκλήρωση του τελευταίου του best-seller "Τίγρης και Δάκος". 

Η μανταρινιά του γείτονα, λίγο πριν ξεμείνει από μανταρίνια.

Αφεντικό και δούλος χαϊδεύουν τις ελιές. Ο Μαθιός προφυλάσσει τα χέρια του για τη γραφομηχανή.

Η Καρ-ελιά, δημοφιλές δέντρο της περιοχής που έχει θρέψει γενιές και γενιές.

Ραβδίζοντας την Καρελιά.

Ο Ιλία με το μαγικό ραβδί του ρίχνει τις ελιές, την ώρα που ντόπιες μαγείρισες απολαμβάνουν τη μοναδική μέρα τους εκτός σπιτιού. 

Αποκαμωμένος από την κούραση της παρακολούθησης, ο Μαθιός ξαποσταίνει.

"Ω, μια ελιά!"

Περιμένοντας τις ελιές να πέσουν.

Bonus Υλικό: Απόσπασμα από τον θρυλικό τελικό στα 50μ. τσουβαλοδρομίας για τους 26ους Αγρολυμπιακούς Αγώνες.



ps: Δε χρειάζεται να επισημάνω να πατάτε επάνω στις φωτογραφίες...

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Δις ιζ τρολλλινκ.

https://www.youtube.com/watch?v=GQUtcbQHtXE&feature=youtube_gdata_player

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

It was there all along...


Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού
Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού
Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι
Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
Και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί.


Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013



Μυρωδιές διαφορετικές και κουραστικές,
 αποτυπωμένες στα κιτρινισμένα σου δάχτυλα.

Μου πρόσφερες χαλίκια να πατώ.
Κι εγώ τα είδα.

Μα δεν μίλησα ποτέ για δρόμο στρωμένο από διαμάντια.
Ο πόνος είναι ίδιος, απλά προστίθεται μια ψευδαίσθηση.
Κι ανύπαρκτη ευθύνη.

Το ίδιο μονοπάτι βλέπω κι ακολουθώ.
Το Ιδανικό θα ήταν να μπορούσα να σε σηκώσω και να αιωρηθούμε ακολουθώντας το.
Μα κι αν καταφέρω να αποκτήσω τη μεταφυσική αυτή ικανότητα,
ο χρόνος ορίζει το τέλος κι απειλεί.

Ας πάμε λοιπόν πηδώντας προς τα εκεί.
Και κάθε τριπλάσιο διάστημα που θα διανύουμε
Ας ξέρουμε πως ο πόνος θα είναι μεγαλύτερος,
Καθώς η φύση εκδικείται.

Μόνο πάμε, όλοι εκεί θέλουν να πάνε.
Ας αλλάξουμε τον τρόπο.
Αδιαφορώντας.
Για  το πέτρωμα.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWgudb1TFuFDnz4mCxglEYKmiR19mH8ZXhSc4AKHEBxq-KGdmmud6niHldY2_exS0DhUJmvbgi64Zp7COcGREUrY9B02M_ki2Yh6oVKQmEw_oPNCtOC7PpuXMecJCnjKp8xAl4LHxtB4I/s1600/800px-Cape_Fonias,_Corfu_1.JPG

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Το Κανονικό


“Γράφε μόνο όταν ξέρεις πώς συνεχίζεται η ιστορία. Θυμήσου πως μπορούν να γραφτούν υπέροχα μυθιστορήματα με λέξεις των είκοσι δολαρίων, αλλά αυτό που αξίζει είναι να μπορείς να τα γράψεις με λέξεις των είκοσι σεντς. ... Μια ράβδωση λιγότερη δεν αλλάζει το δέρμα της τίγρης, αλλά μια λέξη παραπάνω σκοτώνει οποιαδήποτε ιστορία. Η θλίψη γιατρεύεται στα μπαρ˙ ποτέ στη λογοτεχνία”.


Δε χρειάζομαι ασφαλές στατιστικό δείγμα για να καταλάβω ότι ήρθε. Το κατάλαβες από την πρώτη στιγμή, από τον τόνο της φωνής της. Τις προηγούμενες φορές σου είχε χτυπήσει την πόρτα για να σου συστηθεί και να παίξει μαζί σου. Να σε μετρήσει. Τώρα, πιο δυνατή, ήρθε να σε βουλιάξει μαζί της. 
Keep your friends close and your enemies closer. Ναι, αλλά τι γίνεται όταν ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι το κρεβάτι σου τη νύχτα. Από πιτσιρικάς έλεγα πως εκείνη που θέλω δίπλα μου είναι εκείνη που θα με κάνει να κοιμάμαι ήρεμος τα βράδια. Πλέον καταλαβαίνω πως απλά έλεγα μαλακίες για να πείσω τον εαυτό μου πως ξεχώριζα. Δε σου φταίει κανείς αδερφέ αν εσύ κουβαλάς παθογένειες ενός προεφηβικού κόμπλεξ. Και το μαύρο της νύχτας, που σε μεταχειρίζεται περιπαιχτικά ως ένα ανήμερο και ενστικτώδες τριχωτό πλάσμα όπως αφήνεσαι να είσαι, εύκολα θα σκεπάζει τα βράδια σου. 
Το θέμα είναι πως τώρα σου έκλεψε και τη μέρα. Άμεσα, (ακόμη πιο) εύκολα και ανέξοδα. Η παράθεση οιασδήποτε λεπτομέρειας και η όποια προσπάθεια ανάλυσης κρίνεται άκρως περιττή, ως απλά κάποιες παραπάνω άσπρες κηλίδες στο μαύρο φόντο του παρηκμασμένου και ναρκισσιστικού αυτού blog. 

Πάντα μου λέγατε πως αργώ. Η αλήθεια είναι πως έχω μια στρεβλή αίσθηση για το χρόνο που περνά και μαζί για τις επακόλουθες καταστάσεις και εξελίξεις αυτού του περάσματος. Τις αφουγκράζομαι στους δικούς μου, ακατανόητους για πολλούς, ρυθμούς και όσο κι αν γίνονται κτήμα μου, ο άλλος μάλλον δεν το συνειδητοποιεί. Κι εκεί επέρχεται η αποδόμηση όλων των κλισέ, όπως αυτό των γλυκών ελαττωμάτων που προσφέρουν το αλατοπίπερο σε μια σχέση, του χρόνου που γιατρεύει, του “συμβαίνουν αυτά”, του έρωτα που με έρωτα περνάει, του άνδρα που πρέπει να-κυνηγάει-να-διεκδικεί-και-να-δίνει-χώρο, της αβάσταχτης ελαφρότητας του είμαι. Ένας μαλάκας είμαι. 
Και μάλιστα ένας μαλάκας που κατάφερε να αντικαταστήσει ολοκληρωτικά το στομάχι του με έναν κόμπο. Έπειτα από διάφορες εθελούσιες, τραβηγμένες, άκαρπες και πάντα ανούσιες προσπάθειες, κατόρθωσες να σου εγκατασταθεί από μόνος του. Πολλά μπράβο. Σε ξεπέζεψε ευγενικά από το μονόκερο που καβαλούσες καλπάζοντας προς την ικανοποίηση που προσφέρει η ματαιοδοξία μιας ψεύτικης και ελεγχόμενης αυτοκαταστροφής και την έκανες να σε οδηγήσει άθελα της στην πραγματική τέτοια. 

Κε Χέμινγουεϊ: φυλάω αυτό το απόφθεγμα σας από πιτσιρικάς, έχοντας υποσχεθεί στον εαυτό μου να το κάνω οδηγό όταν έρθει η ώρα να γράψω το θρυλούμενο μυθιστόρημα που μου επιφυλάσσει το δήθεν ταλέντο μου. Σε μια απεγνωσμένη και συνειδητά λανθασμένη προσπάθεια να διασώσω κάτι για κάποια αποφάσισα να αποδομήσω με τη σειρά μου αυτό το δικό σας “πολύτιμο” κάτι που κάποτε είχα διαβάσει, παραβαίνοντας προκλητικά όλες τις πτυχές του. 
Όχι, δεν ξέρω τη συνέχεια της ιστορίας. Δεν ξέρω καν αν αυτή είναι δική μου ιστορία. Τη συνέχεια μπορεί να τη γράψει ο χρόνος, ο οποίος ουδέποτε ήταν σύμμαχος μου. Ποιος ξέρει, μπορεί κιόλας να την αφηγηθεί με φθηνότερες λέξεις. Εγώ φοράω τα γυαλισμένα λουστρίνια μου όταν κάθομαι στο πληκτρολόγιο και ξοδεύω σπάταλα τις ακριβές δικές μου τραυματίζοντας την ιστορία μου. Δεν την σκοτώνω όμως. 
Κε Χέμινγουεϊ, δεν προσπαθώ να γιατρέψω τη θλίψη μου μέσα από πρόχειρα υποκατάστατα της λογοτεχνίας. Γράφω μήπως και κάνω τους δείκτες του ρολογιού να κυλήσουν. Μάθετε όμως πως υπάρχει η φορά εκείνη που η θλίψη έρχεται απρόσκλητη και αποφασισμένη και τότε ούτε το αλκοόλ μπορεί να επιτελέσει το σκοπό του. 
Ναι, es la falta de amor la que llena los bares. Όμως, φιλαράκο μου, τα βαρεθήκαμε πια τα μπαρ. 
Κε Χέμινγουεϊ, είστε μαλάκας.  

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Δεν έχω λόγια
ένα πιστόλι μόνο
και δύο δίφραγκα
μια ανάμνηση και ένα παιχνίδι
κάπου κρυμμένα στα 4 πρώτα χρόνια μου
και μετά το πρώτο φιλί
που το χω πια και ήδη ξεχάσει
ελπίζω και αυτό εμένα... αλλιώς τη βάψαμε.
Λέω γω τώρα..
Εσύ δε θυμάμαι τι λες και όμως ποτέ δεν ήταν αυτό το πρόβλημα
Καληνύχτα και όχι.. το πρώτο μου φιλί το ξέχασα.. μην περιμένεις να στο ξαναχαρίσω  




 Εξ εμπνεύσεως

http://youtu.be/hDVpP4RUAcE 

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Preview απο το πλΕηλιστ του γάμου...

Markos steile 4-5 tragoudia Swing για να στειλω στον dj
den jerv ti na balv
δεν ξερω τι να βαλω
 Εστάλη στις 11:25 π.μ. την Πέμπτη
 ootm 1.the little duck goes down to the river's shore
 Εστάλη στις 12:47 μ.μ. την Πέμπτη
 ootm 2.Hey priest's wife,what's wrong with him?
3.At my child's joy
 Εστάλη στις 12:49 μ.μ. την Πέμπτη
 ootm 4.Don't bend,hawk's son
5.Southern city's rythm
 Εστάλη στις 12:51 μ.μ. την Πέμπτη
 ootm αμα θες κι αλλα πες
αυτα ειναι λιγο ψαγμενα
αλλα για φουλ χορο
εχω χαλαρα αλλα 5 πιο γνωστα
 Markos gamo re man thanks
στειλε να ξερει περίπου τι να βαλει
θα του στειλω και αυτά
 Εστάλη στις 12:57 μ.μ. την Πέμπτη
 ootm κανα ρεγγαε θα παιξει?
 Markos eipa merika
αν θεσ καποιο πες το να του το στειλω
ootm το redemption song?
 Εστάλη στις 1:46 μ.μ. την Πέμπτη
Markos θελουμε ανεβαστικά
ισως του πω το remix
 ootm ρε,εχω πολλα,αλλα κλασικα ειναι ψιλοαγνωστα
 Markos αμα αξιζει κανενα για χορό ή για τραπέζι που να είναι up! στειλτω
 Εστάλη στις 1:49 μ.μ. την Πέμπτη
 ootm rastawind / marijah k-ouch
 Εστάλη στις 1:51 μ.μ. την Πέμπτη
 Markos man steile kana link kai se ayta kai sta alla gia na tou kano tin zoi pio eukoli
 ootm πνιγομαι ρε μαλακα,γραφτου τα,θα τα βρει στο υοθτιουμπ
 Markos ok manito
 Εστάλη στις 1:53 μ.μ. την Πέμπτη
 ootm και ενα τελευταιο
"Flirty,lustfull,negro girl" / J-chinese Bill
 Εστάλη στις 2:01 μ.μ. την Πέμπτη
 Markos thanks toy ta esteila
 Εστάλη στις 2:07 μ.μ. την Πέμπτη
 ootm θα χορεψουν ολοι με αυτα,μεχρι κ τα παππουδια,εγγυηση
 
 
Παρακαλούμε,αν έχετε προτάσεις,και για άλλα τραγούδια,και εκτός σουίνγκ/reggae-δεν μας πειράζει,στείλτε μας τις προτάσεις σας.

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Γαμιέται ο Δίας και ο Πειραιάς.

Σας ενημερώνουμε πως μεγάλη κοινωνιολογική έρευνα διεξάγεται απο την θυγατρική του ομίλου Koorelia,την έγκυρη ΚΑΠΑΡΗ-SEARCH.

Θα παρακαλούσαμε τους αναγνώστες να μην εξέρχονται της οικίας έως ότου χτυπήσει το τηλέφωνο και από την άλλη άκρη βρεθεί ένας εξειδικευμένος συνεργάτης,ο οποίος και θα υποβάλλει τα ερωτήματα.

Από την έρευνα αυτή αναμένεται να διεξαχθούν κρίσιμα συμπεράσματα σχετικά με την δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία.
Οι ερωτήσεις έχουν συνταχθεί απο συνεργασία θιασωτών του Φρόυντ και 3 τυπάδων που έχουν πάντα δίκιο.Οένας έχει κίτρινη ζώνη στο τζούντο μάλιστα.
Η εξέταση θα γίνεται απο δίδυμο ετερόκλητων επιστημόνων,οι οποίοι θα ακολουθούν το γνωστό μοντέλο,"καλός" και "κακός".

Το δείγμα θα είναι ευρύ και ποικιλόμορφο.
Ηλικίακά κοινά. 27-27,5 / 32-28 / 29-29
Φύλλο. Στρέητ με παραβατικές τάσεις.
Επαγγελματικοί τομείς. Καλλιτεχνικός χώρος,κατασκευές/οικοδομή,σαλόνι/τραπεζαρία κ.α.
Περιοχές. Καρύτση,Ιτέα,Αλκαζάρ,Κεκαλογρέζα

Η έρευνα προσπαθεί να απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα,"Τί οδήγησε τον άνθρωπο στο να βγεί απ'τη σπηλιά και να αρχίσει να χρησιμοποιεί κυλιόμενες σκάλες,πίνοντας φρεντοτσίνο με σιρόπι καραμέλα;".Παράλληλα θα προσπαθήσει να αποδείξει το "πώς έκανε η μύγα κώλο" και όλο το πρόγρα μμα γυμναστικής που ακολούθησε.



Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Μια μέρα όπως όλες οι άλλες

Βαρέθηκα να κρύβομαι πίσω από ψευδώνυμα ηρώων μου. Κάθε μέρα βάζω μια μάσκα και προσπαθώ να τινάξω από μέσα μου αυτό που μάλλον είμαι. Κατεβαίνω περίπτερο. δεν έχω δει ούτε συναντήσει ποτέ πιο απωθητικό περιπτερά. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι πιάνουν φιλίες με τους περιπτεράδες στις γειτονιές. Ξέρω ότι ήταν παλιοί ρουφιάνοι. Ή έτσι μου χε πει κάποιος και αν κρίνω από τις φάτσες τους είχε δίκιο. Αποκρουστικοί. Ποτέ δεν τους συμπάθησα. Ένα σκέτο κεφάλι σε ένα κάδρο από τσίχλες τσιγάρα και καπότες. Παρόλα αυτά εγώ φοράω τη μάσκα μου για να του μιλήσω, πρέπει να φοράω τη μάσκα μου. Δεν έχω το θάρρος να σταθώ μπροστά του και να του πω "ένα πακέτο καρέλια και ένα προφυλακτικά". Τρέμω τη ζήλια στα μάτια του που πάω να γαμήσω. Κι εκείνος απλά χαμογελάει. Και γω φοβήθηκα ή ντράπηκα; Ανέβηκα σπίτι και ανάσανα. Άφησα την μικρή μου μάσκα στο τραπέζι και για το επόμενο τσιγάρο αποφάσισα να είμαι ο εαυτός μου. Δεν έχει σημασία αν θα τα κατάφερνα. Θα προσπαθούσα

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Ήταν τότε που δεν μπορούσα. Δεν. Είχα. Δεν είχα. Και ένα πρωί σηκώθηκα και είπα τώρα. Τώρα ίσως κάτι να γίνει. Και μετά έσβησα το φως. Θα μπορούσε εκείνο το πρωί να ήταν μια απλή Τρίτη. Όμως για κάποιο λόγο ήταν Δευτέρα. Και μου φάνηκε τόσο περίεργο που ήταν Δευτέρα, γιατί Δευτέρα ήταν σίγουρο ότι δεν μπορούσα. Θα μπορούσε να ‘ταν και κάποια άλλη. Εγώ δεν θα μπορούσα. Θα μπορούσε να είναι ένα βράδυ. Κι όμως ήταν πρωί. Πράμα που μου κινούσε την περιέργεια.. ήταν πρωί. Σε κείνα τα σκεπάσματα. Ήταν την τρίτη φορά. Πήρα φόρα ξέχασα το παλτό μου άφησα πίσω τα τσιγάρα μου και έφυγα.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Κάθε μέρα σπάω το κεφάλι μου να γεμίσω με λέξεις τα όσα δεν μπορούν να γραφούν. Και κάθε μέρα πεταμένα χαρτιά πίσω από το ψυγείο φωλιάζουν με κάποιο πένθος ή κόμπλεξ που δεν κρύβεται άλλο.Σαν εκείνη τη μέρα που στο σχολείο φορέσαν ποδιές, όχι τις μπλε, τις άλλες, τις άσπρες και ωραία μακριά άσπρα πουκάμισα.
Θυμάμαι σαν κάθε πρωί το μάτι πίσω από την κιμωλία, το άδειο, το αδιάβαστο, το φοβισμένο,αβάσταχτο. Κατουρημένος, δαρμένος και ξένος. Όλα αυτά για άλλους. Για τους άλλους. Εκείνους. Θα σου τους δείξω κάποια στιγμή. Πρώτα πρέπει όμως να δούμε εμάς. Μου είπαν. Εκείνοι. Και 'γω ο μαλάκας τους άκουσα
Πιθανόν στο ίδιο λάθος να μην έχει η συνήθεια θέση αλλά η γνώση. Ξανακάνεις το λάθος προσδοκώντας αυτή τη φορά το αποτέλεσμα. Είναι και αυτή μια μορφή γνώσης. Η άλλη. Από κείνη που ήξερες. Που έμαθες.
Και κάθε πρωί ξεχνάω τι συνέβηκε και γιατί ξύπνησα. Κάθε πρωί. Θα σηκωθώ και θα ντυθώ. Θα ήθελα ένα πρωί να μείνω γυμνός.

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΜΠΛΟΥΖΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ





Ξεκινάει μία μάχη. 1η Ιουνίου πρέπει να ψηφίσουμε...

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Πες μου σαμπουάν καρδιές.




Τελικά τί είναι το περίφημο ελληνικό γλέντι;
Που βασίζεται η επιτυχία του;Στην οργάνωση;Στους σωστούς καλεσμένους;Ή μήπως στο να γίνουν όλα απρόοπτα;Τί είναι αυτό που αφήνει στις καρδιές αυτό το αίσθημα πληρότητας;
Το να δεις στο 3ωρο τον εαυτό σου να καθρεφτίζεται μέσα στη λεκάνη;
Το να αδειάζεις και να γεμίζεις τα τασάκια με ρυθμούς θερμαστή σε αμπάρι;
Να καταργείς το "μπούκωμα",και να στέλνεις ανεπεξέργαστα τα ξύδια στο στομάχι σου;
Να σηκώνεσαι απο την καρέκλα μόνο όταν οι πρώτες σταγόνες κάτουρου κυλήσουν απ'τα μάτια σου;
Ή όταν χάνεις το μικρό σου δαχτυλάκι,του ποδιού,χορεύοντας νησιώτικα;
Παίζει να είναι και το ποτήρι που σπάει κατα λάθος συν τα υπόλοιπα 15 αθώα που το ακολουθούν στον άλλο κόσμο γιατί κανείς δεν είπε "γούρι".Άλλα όλοι μαζί φωνάζουν "Ώπα!".
Είναι οι μύγες που τρώνε ανενόχλητες,παρά τις συνεχείς απωθητικές κινήσεις της μικροφοβικής θείας;
Ή οι  χαρτοπετσέτες που έχουν κολλήσει στα συρματοπλέγματα παρασυρμένες απ'τον αέρα;
Ίσως να ξεκινάει όταν η πρώτη λαδιά γίνει στο τραπεζομάντηλο με το που ακουστεί το "τρώμε".
Και όλοι είναι στο κέφι όταν αναρωτιούνται "Ποιό είναι το δικό μου ποτήρι;"και δεν υπάρχει ο ξέκαβλος που θυμάται ποιό είναι ποιανού.
Νικητής είναι αυτός που πίνει τελευταίος καφέ.
Συστηματικός αυτός που πίνει πολύ νερό.
Το λάδι βγαίνει με γάλα.
"Μην περάσεις απο εδώ,έχει ξεράσει ο θείος σου"
"Μην πας απο 'κεί ξυπόλητος,έχει γυαλιά"
"Να φέρω γλυκό ή κοιτάτε ακόμα μεζέ;"
"Γαμιέται και ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου"
"Χρόνια πολλαααααά ρε"
"Είδες το κινητό μου;Το είχα αφήσει μέσα στο τζατζίκι."
"Σοδίτσα να φέρω;Ά τρώς ακόμα;"
"Σήκω να χορέψεις ρε!"
"Να δείς τι θα κάνω εγώ στους γάμους σου" (Προσοχή,στους "γάμους",όχι "γάμο" πια)
Και του χρόνουζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ........ζζζ.....ζζζ