War is coming

Καταρχήν χαιρετω τους αξιότιμους Co-Bloggers εκτός του Pachylon για λόγους activity στο blog μας. Πήρα την πρωτοβουλία να ανοίξω το Ημερολόγιο εξεταστικής μετά απο την χτεσινή μπύρα με τον Legend. Αφορμή ήταν τα λογια του... "Μας δείχνουν και λένε, νά οι μεγάλοι... σαν αυτούς που δειχναμε με το δάχτυλο όταν ήμασταν 1ο έτος! ". Για να είμαι ειλικρινής δέν το είχα αφομοιώσει ακόμα. Δέν μπορώ να πώ οτι με πείραξε ιδιαίτερα, αλλα η αλήθεια είναι οτι με έβαλε σε σκέψεις. Θα πεί κανείς, είσαι όσο αισθάνεσαι, αλλα τα πράγματα δέν είναι ακριβώς έτσι.

Πρέπει να μελετίσουμε το θέμα σχετικιστικά. Θεωρούμαστε "μεγάλοι" (με την ένοια που προσδίδει ο Legend) από τους κατα 3-4 χρόνια μικρότερούς μας, οι οποίοι με τη σειρά τους θεωρούνται "μικροί" απο εμάς. Έχουμε λοιπόν ένα φαύλο κύκλο απο ταμπέλες οι οποίες προέρχονται απο τις ίδιες τις "παρατάξεις" (ας τις αποκαλέσουμε έτσι). Ας εξετάσουμε λοιπόν αν αυτές οι ταμπέλες έχουν τη βαρύτητα που τους αποδίδουμε. Με την μέθοδο της αντίστροφης μηχανικής μπορούμε να βρούμε ότι η πρώτη ταμπέλα δώθηκε απο τους ΠΡΩΤΟΥΣ μεγάλους στους ΠΡΩΤΟΥΣ μικρούς , μιάς και όταν αυτοί ήταν μικροί δέν υπήρχαν μεγάλοι για να τους πούν μικρούς. Κατα συνέπεια οι τότε μικροί όταν μεγάλωσαν συνέχισαν την παράδοση και φτάνουμε στο σήμερα... Συμπέρασμα πρώτο : Μήν σας ενοχλεί αν σας δείχνουν με το δάχτυλο και λένε "Νά ο φοιτητής που ανεβάζει τον μέσο όρο αποφοίτησης στη σχολή". Θυμηθείτε ότι ΕΣΕΙΣ το είπατε πρώτος.
Πάραυτα, το θέμα μας δέν είναι ο τίτλος, αλλά η σημασία. Ας εξετάσουμε λοιπόν κβαντικά τη σημασία... Μπορώ να παραδεχτώ ότι ΔΕΝ υπήρξα υπόδειγμα φοιτητή μιάς και είμαι σε διψήφιο αριθμό εξαμήνου. Όμως, στον σύμπαν τίποτα δέν είναι τυχαίο. Ένας παράγοντας είναι το γεγονός οτι χρησιμοποίησα κάποια χρόνια μου προς πρωσωπική ευχαρίστηση. Επίσης μπορώ να σας πώ με μεγάλη σιγουριά ότι ΔΕΝ πήγαν χαμένα. Απόδειξη αυτού είναι το εξής παράδοξο: Κατα τη δειάρκεια αυτών των πανεπιστημιακά-ανενεργών ετών (μιλάμε πάντα για εξεταστικές περιόδους που ο πόλεμος ήταν χαμένος πριν ακόμα αρχίσει) φαινομενικά δέν έπαιρνα γνώσεις. Πώς εξηγείται όμως το ότι είμαι σε θέση καί να ακολουθώ τον ρυθμό του πανεπιστημιακού Vibe, καί να στέφω με απόλυτη επιτυχία το κάθε project που αναλαμβάνω;
Η απάντηση βρίσκεται σε ένα πολύ απλό σκεπτικό. Αυτό του εμπορίου: Δίνω κάτι, για να πάρω κάτι. Ουσιαστικά αυτό που έγινε τα χρόνια του σκότους, ήταν μία διαφοροποίηση της γνώσης που λάμβανα. Όλοι μας μάθαμε, ο ένας με τη βοήθεια του άλλου (ακόμα και ΕΣΥ ανενεργέ Pachylon) χρήσιμα στοιχεία για τις βασικές λειτουργίες του κόσμου. Απο τις αντοχές του καθε οργανισμού όταν αυτός έχει κορεστεί σε C-OH, μέχρι τα βασικά προσώντα σκηνοθέτη και ηθοποιού. Γνώση που σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται άχρηστη ή παριττή.
Νομίζω ότι το συμπέρασμα είναι προφανές...
ΜΗ μασήσετε όταν σας πούν κάτι για τα έτη σας. Ο όρος "μεγάλος" είναι ΚΑΙ δικιά σας εφεύρεση ΚΑΙ δέν αντικατοπτρίζει την πραγματική αλήθεια! Γεγονος : Θα νικήσουμε αυτόν τον πόλεμο γιατί είναι αποδεδειγμένο κβαντικά και σχετικιστικά ότι μπορουμε και μας αξίζει. Ήρθε η ώρα μας. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στον πρώτο καμικαζι Averel στο μέτωπο στην Αθήνα, και μία καλή αρχή σε όλους μας.

(Armatwmenos mexri ta dontia)
=Panoptis=

Προσοχή στους Μικρότερους...

Η πρώτη μου σκέψη όταν συνδέθηκα για να χαλάσω και πάλι λίγο από το χώρο που μας παρέχει ο παγκόσμιος διαδικτυακός χάρτης είχε να κάνει με ένα πρώτο σχόλιο σχετικά με την επικείμενη περίοδο, που όπως όλοι (οι συμμετέχοντες τουλάχιστον) πολύ καλά γνωρίζουμε διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που της προσδίδουν το χαρακτηρισμό "πολεμική". Για τον ένα η πρώτη μάχη θα δοθεί την επόμενη εβδομάδα, για τον άλλο ίσως καθυστερήσει 2-3 μέρες ή και καμιά εβδομάδα ακόμα- ακόμα, ωστόσο τα συναισθήματα λίγο- πολύ είναι ίδια. Ήδη έχω αρχίσει να μετράω (ξανά και ξανά) σελίδες, φοβάμαι ακόμα και να πέσει το μάτι μου σε ημερολόγιο, η πόρτα του ψυγείου ανοιγοκλείνει με συχνότητα μεγαλύτερη και από τα ψέματα του Legend για την παιδική του ηλικία, οι υπολογισμοί και οι σημειώσεις έχουν γίνει πιο καθημερινό φαινόμενο κι από το κατούρημα και οι λέξεις "άγχος" και "τύψεις" δεν έχουν καμία ισχύ πια αφού είναι οι μοναδικές καταστάσεις που βιώνει ο οργανισμός του (υπερ)φιλόδοξου δυνάμει πτυχιούχου.
Μετά από τις κλασσικές ηλίθιες διεργασίες όμως που συντελέσθηκαν στο (ακόμα πιο ηλίθιο) κεφάλι μου και με την -προ ολίγων λεπτών- κουβέντα με τον ταρίφα να στριφογυρίζει στο νου μου (γι' αυτό επιμένω στο moto ζωής: ΠΟΤΕ δεν ανοίγουμε κουβέντα και ΔΕ διαφωνούμε με ταξιτζή ή κουρέα), αποφάσισα λοιπόν πως μια τέτοιου είδους εκτενής αναφορά δεν έχει νόημα στην παρούσα φάση. Αφ' ενός γιατί νομίζω πως πιο... εποικοδομητικό θα ήταν να διατηρήσουμε κάτι σαν "πολεμικό ημερολόγιο" όσο θα διαρκεί ο μήνας των σφοδρών συγκρούσεων με τα ακαδημαϊκά στερεότυπα, αφ' ετέρου διότι καταλήγω στο ότι όλη -μα όλη- η πορεία μας στις διάφορες βαθμίδες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος συνοψίζεται στο αυτοσχέδιο χαρτόνι που είδα κολλημένο στο 10ο Δημοτικό Σχολείου Αμαρουσίου την προηγούμενη Κυριακή, όταν και έδινα για Proficiency, και δε λέει να μου περάσει. Ανεβαίνοντας λοιπόν από το ισόγειο στον πρώτο όροφο και ακριβώς στο σημείο που το πρώτο μισό της σκάλας τελειώνει και αρχίζει ένα μικρό ίσωμα προτού πατήσεις στο δεύτερο μισό, βρισκόταν κολλημένο στον τοίχο ένα χαρτί που αποτύπωνε με σοφία όλα τα χρόνια μου στα θρανία: "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ".
Ποιος χέζει το άγχος του Proficiency, ποιος νοιάζεται για την επισφράγιση της γνώσης που σου δίνει ένα κωλοχαρτί είτε είναι δίπλωμα αγγλικής-γαλλικής-ζιμπαμπουανής γλώσσας, είτε είναι πτυχίο και ντοκτορά. Ασφαλώς και σταμάτησα να ανεβαίνω με βήμα ταχύ μπας και προλάβω να πιάσω καλή θέση (ασχέτως αν τελικά ήταν ονομαστικές...), φυσικά και κοντοστάθηκα να χαρώ τη μοναδικότητα του μεγαλείου του Ελληνάρα, που και έμπρακτα πλέον αντιλαμβανόμουν πως όχι μόνο ενυπάρχει στον καθένα μας αλλά επιπλέον καλλιεργείται από το δημοτικό κιόλας. Γιατί πολύ απλά ήρθαν στο νου μου οι εικόνες. Πόσα πρωτάκια και πόσα τριτάκια θα είχαν σπρωχθεί- δαρεί- ποδοπατηθεί στο συγκεκριμένο σημείο όπου δεν πιάνει το μάτι της "κυρίας" (βλ. "δασκάλας") από πεμπτάκια και εκτάκια, πόσες τούμπες θα είχαν προκληθεί που ενδεχομένως να στιγματίσουν τη μετέπειτα ζωή ενός παχουλού μπουνταλά με γυαλιά που έχει το (δεύτερο) σάντουιτς της μαμάς στην τσέπη του σορτσακίου (?) του... Συμφωνώ ότι η φύση μας διδάσκει πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, όμως κάνοντας μια στιγμιαία αναδρομή στα σχολικά μου χρόνια είδα πως αυτή η συμπεριφορά μας συνόδευε από το Δημοτικό μέχρι το Γυμνάσιο και το Λύκειο και μάλιστα όσο πιο μεγάλοι τόσο και σε πιο έντονο βαθμό. Και κάπου εκεί, με ένα ηλίθιο χαμόγελο να έχει αποτυπωθεί στα χείλη μου και τον βλαμμένο supervisor να με κοιτάει σα χάνος που είχα ξεμείνει χαζεύοντας ένα χαρτονένιο περιοριστικό διάταγμα που προσπαθούσε ματαίως να καλουπώσει με συμβάσεις ευγενείας το παιδικό μυαλό, συνειδητοποίησα πως μια αντίστοιχη νοοτροπία εξακολούθησε να υπάρχει και στο πανεπιστήμιο. Συγκαλυμμένη μεν, παρούσα δε. Και ακόμα δε βγήκα ουσιαστικά στην παραγωγή... Και όποιος διαφωνεί να έρθει να με πείσει με επιχειρήματα.
Επομένως τι να τα κάνουν τα πτυχία αυτοί που ποτέ δεν τους έγινε η παρατήρηση να δείξουν "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ", αυτοί που δεν υπήρξαν ποτέ θύματα των μεγαλύτερων ή αυτοί που, αν και στην ηλικία μου, ανέβαιναν τη σκάλα την περασμένη Κυριακή και δεν έδωσαν σημασία στο χαρτόνι- καθρέφτη της ελληνικής παιδείας; Άργησα να πω πως έχω βάλει στόχο να τελειώσω τη γαμημένη τη σχολή, ενδεχομένως κάποιος να αργήσει λίγο παραπάνω μέχρι να την τελειώσει, αλλά τουλάχιστον έμαθα να απολαμβάνω αυτές τις μικρές χαρές της ζωής που άλλοι της προσπερνούν χωρίς καν να τις αναγνωρίσουν. Και χάρηκα που ωμά, καθόλου εκλεπτυσμένα και με καμία ωραιοποιημένη λέξη ή φόβο να "στιγματιστεί" το σχολείο ή να προσβληθεί οποιοσδήποτε, κάποιος έγραψε απλά (και μου θύμισε): "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ". Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Υ.Γ.1: Το κείμενο θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται και "Η Ματαιοδοξία Του Τεμπέλη Φοιτητή" και να ήταν υποκινούμενο καθαρά και μόνο από τύψεις και το φόβο ενδεχόμενης νέας αποτυχίας. Δεν είναι έτσι όμως.
Υ.Γ.2: Ούτε είναι τόσο σοβαρό όσο δείχνει προς το τέλος. Μην αρχίσετε το κράξιμο, βαριέμαι.
Υ.Γ.3: Διάβασμα μαλάκες.
Υ.Γ.4: Αυστηρά προς ΠΑΧΥΛΟΝ: Ξεκίνησα εκστρατεία για την είσοδο σου στο blog, ίδρυσα μη κερδοσκοπικό οργανισμό οικολογικών ανησυχιών υπό την ονομασία "Save the Pachylon", πόνταρα όλες τις ελπίδες μου πάνω σου κι εσύ έχεις βαλθεί να μη με δικαιώσεις. Δώσε μας τροφή με ένα σχόλιο σου έστω, δε μας πονάς που όπως βλέπεις φυτοζωούμε??? ΠΕΣ ΚΑΤΙ!!!

Πού Είναι οι Κάλτσες; Οέο;

Έπειτα από ώριμη σκέψη και έχοντας καταναλώσει αμέτρητες ώρες διαβάζοντας φιλοσοφικά δοκίμια που αφορούν στο παρακάτω θέμα, θεώρησα πως, σαν τίμιο blog, οφείλουμε να επιχειρήσουμε να δώσουμε μια απάντηση πάνω στα ερωτήματα που προκύπτουν καθημερινά σχετικά με το φαινόμενο "κάλτσες". Η οργή συσσωρευόταν μέσα μου μέρα με τη μέρα και πια δεν άντεξα άλλο όταν, για νιοστή φορά, βγήκα από το μπάνιο, άνοιξα το -προ ολίγων ημερών γεμάτο- συρτάρι της ντουλάπας μου όπου φυλάσσονται στοργικά οι κάλτσες, και προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα πως (πάλι) δεν υπάρχει κανένα ζευγάρι διαθέσιμο. Δεν ξέρω αν αποτελεί μόνο δικό μου πρόβλημα, όπως επίσης δεν ξέρω μήπως κάνω κάτι εγώ λάθος. Παρ' όλα αυτά είμαι τόσο βέβαιος πως μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας αντιμετωπίζει τον ίδιο βραχνά, όσο βέβαιος είμαι και πως το συγκεκριμένο άρθρο δεν πρόκειται να ενδιαφέρει κανένα.
Και για να γίνω πιο σαφής:
Ερώτημα 1ον: Πώς είναι δυνατόν να βάζεις στο πλυντήριο δύο κάλτσες και με το πέρας του πλυσίματος να έχει μείνει μόνο η μία;
Ερώτημα 2ον: Στην (σπάνια) περίπτωση που ολόκληρο το ζευγάρι βγει άθικτο από το πλυντήριο, πώς γίνεται και πάλι μία από τις δύο να χαθεί αφού τις απλώσεις για να στεγνώσουν;
Ερώτημα 3ον: Στην (εξαιρετικά σπάνια πια) περίπτωση που επιβιώσουν των παραπάνω σταδίων, γιατί στο συρτάρι μου βρίσκω τελικά πάλι μία;
Ερώτημα 4ον: Αφήνοντας στην άκρη όλα τα προηγούμενα, γιατί το ζευγάρι που άρτιο εναπόθεσες στο καλάθι με τα άπλυτα, σου επιστρέφεται με τρύπες;
Ερώτημα 5ον: Και γιατί αυτές οι τρύπες, παρότι σε διαφορετικό σημείο ανά ζευγάρι, μεταξύ των δύο του ιδίου ζευγαριού παρουσιάζουν συμμετρία;
Ερώτημα 6ον: Αν γνωρίσω μια γκόμενα σε ένα από τα όχι και λίγα μπαρ όπου συχνάζω, θα την πειράξει αν ανακαλύψει το προεξέχον της κάλτσας δάχτυλο του ποδιού μου (ή την προεξέχουσα φτέρνα κ.ο.κ) ή, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει, θα το θεωρήσει το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου;

Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που με βασανίζουν και επιζητώ διακαώς απαντήσεις. Όταν μου δοθούν, νομίζω πως θα έχω κατακτήσει πλήρως την ιδιότητα του σκεπτόμενου ανθρώπου και θα μπορέσω να ασχοληθώ με πραγματικά σοβαρά ζητήματα- όπως για παράδειγμα το πού πηγαίνουν οι αναπτήρες που χάνονται συνέχεια και παντού(αυτό σίγουρα αποτελεί γενικό φαινόμενο...).
Παρακαλώ λοιπόν τους εκλεκτούς συνεργάτες να ρίξουν φως στη σκοτεινή αυτή υπόθεση, στην οποία σίγουρα εμπλέκονται οι πολυεθνικές εταιρείες κατασκευής κάλτσας, ο αμερικάνος δάκτυλος, ένα αμάξι με αθηναϊκές πινακίδες και ασφαλώς κάπου και ο Τζανέτος.

Υ.Γ.1: Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θέλω να διευκρινήσω πως όλες μου οι απορίες δεν αφορούν τη συμπαθή κατηγορία καλτσών που παίρνω το Σάββατο το πρωί από τα καλάθια της λαϊκής. Έχουν να κάνουν μόνο με αυτές που αγοράζω έναντι αδράς αμοιβής από εξουσιοδοτημένα καταστήματα, με την ετικέτα του ποιοτικού προϊόντος.
Υ.Γ.2 (και άσχετο με τα παραπάνω): Τι θα γίνει με τον πολυπόθητη είσοδο του ΠΑΧΥΛΟΝ στην ομάδα των συνεργατών; Θα καθυστερήσει πολύ αυτό το θέμα; Λίγο ακόμα και θα αρχίσω υποστηρικτική προς το πρόσωπο του εκστρατεία που θα φέρει τον τίτλο "The Return of the Pachylon" ή "The Pachylon Strikes Back", μια και πρόκειται για, αντίστοιχων της γνωστής κινηματογραφικής σειράς, επικών "διαστάσεων" άτομο .