Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Συνέχεια επιλόγου. Αρχή προλόγου.

Το ψιτ της μπύρας μάλλον. Μες στο φθινοπωρινό μεσημέρι.
Αυτό μάλλον με οδήγησε εδώ πίσω. Να ψάχνω στα σκονισμένα ράφια του ηλεκτρονικού αυτού μπαρ.
Γέλασα, ξαναγέλασα. Μετά χαμογέλασα με μερικά μετεφηβικά ξεσπάσματα αισθημάτων. Ένα ήρεμο χαμόγελο. Γεμάτο σιγουριά.
Θυμήθηκα εκείνες τις μέρες της απολύτου συγχύσεως.
Τώρα γαλήνη?
Τώρα και πάλι σύγχηση.
Απλά ελεγχόμενη. Ίσως και αδιάφορη. Μια κουρελέ προσέγγιση ως προς τη ζωή και τη ροή της.
Ελπίζω ο καθένας μας να είναι εκεί που θέλει. Ή στο δρόμο τουλάχιστον.
Το άρθρο δεν έχει σκοπό, ούτε νόημα.
Είναι μια αντίδραση, στον παραλίγο επίλογο.
Εξ' άλλου είναι αδύνατο και μόνο λόγω του ονόματος μας να επέλθει το τέλος.
Εκτός κι αν όλοι σταματήσατε να τραγουδάτε.
 Καβούρια μου, ακονίστε τις δαγκάνες σας. Μια χελώνα θέλουμε.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.