Βαρέθηκα να κρύβομαι πίσω από ψευδώνυμα ηρώων μου. Κάθε μέρα βάζω μια μάσκα και προσπαθώ να τινάξω από μέσα μου αυτό που μάλλον είμαι.
Κατεβαίνω περίπτερο. δεν έχω δει ούτε συναντήσει ποτέ πιο απωθητικό περιπτερά. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι πιάνουν φιλίες με τους περιπτεράδες στις γειτονιές. Ξέρω ότι ήταν παλιοί ρουφιάνοι. Ή έτσι μου χε πει κάποιος και αν κρίνω από τις φάτσες τους είχε δίκιο. Αποκρουστικοί. Ποτέ δεν τους συμπάθησα. Ένα σκέτο κεφάλι σε ένα κάδρο από τσίχλες τσιγάρα και καπότες.
Παρόλα αυτά εγώ φοράω τη μάσκα μου για να του μιλήσω, πρέπει να φοράω τη μάσκα μου. Δεν έχω το θάρρος να σταθώ μπροστά του και να του πω "ένα πακέτο καρέλια και ένα προφυλακτικά". Τρέμω τη ζήλια στα μάτια του που πάω να γαμήσω.
Κι εκείνος απλά χαμογελάει. Και γω φοβήθηκα ή ντράπηκα;
Ανέβηκα σπίτι και ανάσανα. Άφησα την μικρή μου μάσκα στο τραπέζι και για το επόμενο τσιγάρο αποφάσισα να είμαι ο εαυτός μου. Δεν έχει σημασία αν θα τα κατάφερνα. Θα προσπαθούσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.