Προσοχή στους Μικρότερους...

Η πρώτη μου σκέψη όταν συνδέθηκα για να χαλάσω και πάλι λίγο από το χώρο που μας παρέχει ο παγκόσμιος διαδικτυακός χάρτης είχε να κάνει με ένα πρώτο σχόλιο σχετικά με την επικείμενη περίοδο, που όπως όλοι (οι συμμετέχοντες τουλάχιστον) πολύ καλά γνωρίζουμε διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που της προσδίδουν το χαρακτηρισμό "πολεμική". Για τον ένα η πρώτη μάχη θα δοθεί την επόμενη εβδομάδα, για τον άλλο ίσως καθυστερήσει 2-3 μέρες ή και καμιά εβδομάδα ακόμα- ακόμα, ωστόσο τα συναισθήματα λίγο- πολύ είναι ίδια. Ήδη έχω αρχίσει να μετράω (ξανά και ξανά) σελίδες, φοβάμαι ακόμα και να πέσει το μάτι μου σε ημερολόγιο, η πόρτα του ψυγείου ανοιγοκλείνει με συχνότητα μεγαλύτερη και από τα ψέματα του Legend για την παιδική του ηλικία, οι υπολογισμοί και οι σημειώσεις έχουν γίνει πιο καθημερινό φαινόμενο κι από το κατούρημα και οι λέξεις "άγχος" και "τύψεις" δεν έχουν καμία ισχύ πια αφού είναι οι μοναδικές καταστάσεις που βιώνει ο οργανισμός του (υπερ)φιλόδοξου δυνάμει πτυχιούχου.
Μετά από τις κλασσικές ηλίθιες διεργασίες όμως που συντελέσθηκαν στο (ακόμα πιο ηλίθιο) κεφάλι μου και με την -προ ολίγων λεπτών- κουβέντα με τον ταρίφα να στριφογυρίζει στο νου μου (γι' αυτό επιμένω στο moto ζωής: ΠΟΤΕ δεν ανοίγουμε κουβέντα και ΔΕ διαφωνούμε με ταξιτζή ή κουρέα), αποφάσισα λοιπόν πως μια τέτοιου είδους εκτενής αναφορά δεν έχει νόημα στην παρούσα φάση. Αφ' ενός γιατί νομίζω πως πιο... εποικοδομητικό θα ήταν να διατηρήσουμε κάτι σαν "πολεμικό ημερολόγιο" όσο θα διαρκεί ο μήνας των σφοδρών συγκρούσεων με τα ακαδημαϊκά στερεότυπα, αφ' ετέρου διότι καταλήγω στο ότι όλη -μα όλη- η πορεία μας στις διάφορες βαθμίδες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος συνοψίζεται στο αυτοσχέδιο χαρτόνι που είδα κολλημένο στο 10ο Δημοτικό Σχολείου Αμαρουσίου την προηγούμενη Κυριακή, όταν και έδινα για Proficiency, και δε λέει να μου περάσει. Ανεβαίνοντας λοιπόν από το ισόγειο στον πρώτο όροφο και ακριβώς στο σημείο που το πρώτο μισό της σκάλας τελειώνει και αρχίζει ένα μικρό ίσωμα προτού πατήσεις στο δεύτερο μισό, βρισκόταν κολλημένο στον τοίχο ένα χαρτί που αποτύπωνε με σοφία όλα τα χρόνια μου στα θρανία: "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ".
Ποιος χέζει το άγχος του Proficiency, ποιος νοιάζεται για την επισφράγιση της γνώσης που σου δίνει ένα κωλοχαρτί είτε είναι δίπλωμα αγγλικής-γαλλικής-ζιμπαμπουανής γλώσσας, είτε είναι πτυχίο και ντοκτορά. Ασφαλώς και σταμάτησα να ανεβαίνω με βήμα ταχύ μπας και προλάβω να πιάσω καλή θέση (ασχέτως αν τελικά ήταν ονομαστικές...), φυσικά και κοντοστάθηκα να χαρώ τη μοναδικότητα του μεγαλείου του Ελληνάρα, που και έμπρακτα πλέον αντιλαμβανόμουν πως όχι μόνο ενυπάρχει στον καθένα μας αλλά επιπλέον καλλιεργείται από το δημοτικό κιόλας. Γιατί πολύ απλά ήρθαν στο νου μου οι εικόνες. Πόσα πρωτάκια και πόσα τριτάκια θα είχαν σπρωχθεί- δαρεί- ποδοπατηθεί στο συγκεκριμένο σημείο όπου δεν πιάνει το μάτι της "κυρίας" (βλ. "δασκάλας") από πεμπτάκια και εκτάκια, πόσες τούμπες θα είχαν προκληθεί που ενδεχομένως να στιγματίσουν τη μετέπειτα ζωή ενός παχουλού μπουνταλά με γυαλιά που έχει το (δεύτερο) σάντουιτς της μαμάς στην τσέπη του σορτσακίου (?) του... Συμφωνώ ότι η φύση μας διδάσκει πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, όμως κάνοντας μια στιγμιαία αναδρομή στα σχολικά μου χρόνια είδα πως αυτή η συμπεριφορά μας συνόδευε από το Δημοτικό μέχρι το Γυμνάσιο και το Λύκειο και μάλιστα όσο πιο μεγάλοι τόσο και σε πιο έντονο βαθμό. Και κάπου εκεί, με ένα ηλίθιο χαμόγελο να έχει αποτυπωθεί στα χείλη μου και τον βλαμμένο supervisor να με κοιτάει σα χάνος που είχα ξεμείνει χαζεύοντας ένα χαρτονένιο περιοριστικό διάταγμα που προσπαθούσε ματαίως να καλουπώσει με συμβάσεις ευγενείας το παιδικό μυαλό, συνειδητοποίησα πως μια αντίστοιχη νοοτροπία εξακολούθησε να υπάρχει και στο πανεπιστήμιο. Συγκαλυμμένη μεν, παρούσα δε. Και ακόμα δε βγήκα ουσιαστικά στην παραγωγή... Και όποιος διαφωνεί να έρθει να με πείσει με επιχειρήματα.
Επομένως τι να τα κάνουν τα πτυχία αυτοί που ποτέ δεν τους έγινε η παρατήρηση να δείξουν "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ", αυτοί που δεν υπήρξαν ποτέ θύματα των μεγαλύτερων ή αυτοί που, αν και στην ηλικία μου, ανέβαιναν τη σκάλα την περασμένη Κυριακή και δεν έδωσαν σημασία στο χαρτόνι- καθρέφτη της ελληνικής παιδείας; Άργησα να πω πως έχω βάλει στόχο να τελειώσω τη γαμημένη τη σχολή, ενδεχομένως κάποιος να αργήσει λίγο παραπάνω μέχρι να την τελειώσει, αλλά τουλάχιστον έμαθα να απολαμβάνω αυτές τις μικρές χαρές της ζωής που άλλοι της προσπερνούν χωρίς καν να τις αναγνωρίσουν. Και χάρηκα που ωμά, καθόλου εκλεπτυσμένα και με καμία ωραιοποιημένη λέξη ή φόβο να "στιγματιστεί" το σχολείο ή να προσβληθεί οποιοσδήποτε, κάποιος έγραψε απλά (και μου θύμισε): "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ". Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Υ.Γ.1: Το κείμενο θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται και "Η Ματαιοδοξία Του Τεμπέλη Φοιτητή" και να ήταν υποκινούμενο καθαρά και μόνο από τύψεις και το φόβο ενδεχόμενης νέας αποτυχίας. Δεν είναι έτσι όμως.
Υ.Γ.2: Ούτε είναι τόσο σοβαρό όσο δείχνει προς το τέλος. Μην αρχίσετε το κράξιμο, βαριέμαι.
Υ.Γ.3: Διάβασμα μαλάκες.
Υ.Γ.4: Αυστηρά προς ΠΑΧΥΛΟΝ: Ξεκίνησα εκστρατεία για την είσοδο σου στο blog, ίδρυσα μη κερδοσκοπικό οργανισμό οικολογικών ανησυχιών υπό την ονομασία "Save the Pachylon", πόνταρα όλες τις ελπίδες μου πάνω σου κι εσύ έχεις βαλθεί να μη με δικαιώσεις. Δώσε μας τροφή με ένα σχόλιο σου έστω, δε μας πονάς που όπως βλέπεις φυτοζωούμε??? ΠΕΣ ΚΑΤΙ!!!