Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Insomnia, alcohol & qualms of conscience


(Στ' αρχίδια μου η χρήση ορθού λόγου)
Κι εσύ επίδειξε όσο θες τις πανύψηλες προκλητικές μπότες σου, ξέρεις ότι θα κολλήσω με τα καλλίγραμμα πόδια σου.
(Κουράστηκα πια να αναλώνομαι στις politically correct σκέψεις μου)
Κι εσύ αγνόησε με επιδεικτικά με το λοξό σου βλέμμα για άλλη μια φορά, ξέρεις ότι απόψε περνάω το χρόνο μου αναζητώντας ένα χαμόγελο σου.
(Αδυναμία μου η ματαιόδοξη προσέγγιση ότι έχω ταλέντο στο "γράφειν")
Κι εσύ, ορμώμενη από μια άλλη αδυναμία μου- αυτή της ατολμίας ή της υπέρμετρης προσοχής που σου δίνω, απάντησε απαξιωτικά σε τυχόν ερώτηση της φίλης σου.
(Το κρεβάτι μου με βρίζει που οι ανησυχίες μου με κάνουν να το ταλαιπωρώ στριφογυρίζοντας όλο το βράδυ)
Κι εσύ απλά ρίξε μου μια λάγνη και υπεροπτική ματιά φεύγοντας.
(Μα είναι δυνατόν να αναζητώ δικαίωση σε τρεις σειρές πλήκτρα???)
Κι εσείς ας μη μάθετε ποτέ ότι έχω αφιερώσει πολύ από το χρόνο μου για πάρτη σας- ή, ακόμη παραπέρα, ορθώς αγνοείστε την ύπαρξη μου.

Ναι, κυνήγησε τους χωρίς ουσία στόχους σου για κοινωνική αποδοχή από τους -επικρατώντες ως πρωτοκλασάτους- δευτερότριτους.
Ναι, προσποιήσου ότι μαζεύεις παράσημα τέχνης από όλες τις γωνιές της Ευρώπης.
Ναι, προσπάθησε μάταια να βρεις καταφύγιο στην αγκαλιά κάποιου που ερεθίζεται να αποκαλείται "περιθωριακός" επειδή οι γονείς του χώρισαν στα 13.
Ναι, προτίμησε να πείσεις τον εαυτό σου ότι σωστό είναι εκείνο που οι άλλοι περιμένουν να κάνεις.
Ναι, κάνε με να σπαταλήσω ακόμη μια ώρα από τον ύπνο μου.

Όμως, δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά και οι δύο ξέρουμε ότι σε 35 χρόνια από τώρα εμείς θα γελάμε με τις παραπάνω μαλακίες κι εσύ θα μελαγχολείς που κάποτε ίσχυαν και τις προωθούσες.
Τότε, που τους γύριζες την πλάτη.
Τότε, που δεν μπορούσες να συλλάβεις το μεγαλείο της έννοιας της ηρεμίας στην καθημερινότητα.
Τότε, που (απολύτως δεκτόν) θεωρούσες εαυτόν ικανή για πολλά περισσότερα, αλλά και (απολύτως απαράδεκτον) θεωρούσες εαυτόν ανώτερη από πολλές.

Διότι τριγύρω, λιγότερο προνομιούχες από εσένα, είναι έτοιμες να δείξουν μεγαλείο ψυχής σε καταστάσεις που ούτε ήταν εφικτό να διανοηθείς, γιατί απλά επέλεψες να (μη) τις προσεγγίζεις παρά μόνο σαν πιθανά αντικείμενα εκθέσεων τέχνης.
Διότι εκεί που στο χώρο των αληθινών συναισθημάτων θα έπρεπε να υπάρχει θέση για μια εξαιρετικά διευρυμένη λίστα ανθρώπων, διάλεξες να αφήσεις ένα μικρό κενό μόνο για τους "προύχοντες".
Και τέλος, διότι εκνευρίστηκες από τις παραπάνω ηλίθιες αράδες που ποτέ δε θα διαβάσεις και το μόνο που κράτησες θετικό είναι τα knives του Andy Warholl.

Υ.Γ.1: Ελπίζω να μην ξαναγράψω στη συνδυασμένη κατάσταση αλκοόλ και συναισθηματικής φόρτισης γιατί είμαι σίγουρος ότι αύριο που θα το ξαναδιαβάσω θα το έχω μετανιώσει.
Υ.Γ.2: Στ' αρχίδια μου όμως...