Συνέχεια επιλόγου. Αρχή προλόγου.

Το ψιτ της μπύρας μάλλον. Μες στο φθινοπωρινό μεσημέρι.
Αυτό μάλλον με οδήγησε εδώ πίσω. Να ψάχνω στα σκονισμένα ράφια του ηλεκτρονικού αυτού μπαρ.
Γέλασα, ξαναγέλασα. Μετά χαμογέλασα με μερικά μετεφηβικά ξεσπάσματα αισθημάτων. Ένα ήρεμο χαμόγελο. Γεμάτο σιγουριά.
Θυμήθηκα εκείνες τις μέρες της απολύτου συγχύσεως.
Τώρα γαλήνη?
Τώρα και πάλι σύγχηση.
Απλά ελεγχόμενη. Ίσως και αδιάφορη. Μια κουρελέ προσέγγιση ως προς τη ζωή και τη ροή της.
Ελπίζω ο καθένας μας να είναι εκεί που θέλει. Ή στο δρόμο τουλάχιστον.
Το άρθρο δεν έχει σκοπό, ούτε νόημα.
Είναι μια αντίδραση, στον παραλίγο επίλογο.
Εξ' άλλου είναι αδύνατο και μόνο λόγω του ονόματος μας να επέλθει το τέλος.
Εκτός κι αν όλοι σταματήσατε να τραγουδάτε.
 Καβούρια μου, ακονίστε τις δαγκάνες σας. Μια χελώνα θέλουμε.

 

 Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ 

Φευγαλέα μορφή
σύμπαντος παράλληλου
εστίν ποίησην
καθηλοτικοτέρα του πραγματικού
στον τάφο αυτό
7 χρόνων γράφει
πεθάναμε κι αναστήσαμε κόσμους ολόσπαρτους
Γραφόμενοι απώντες
και απουσιάζοντες
διακοπάς και τελείας
αποσιοπώντας την σιωπή μας
ένα βαρύ γλυκό και ένα καρέλια
πρωινό στου κυρ Γιάννη
κοσμόντας δάφνες
μια εφηβεία απαστράπτουσα ψέμματα
και ένα συκώτι κατεστραμμένο
ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝ ΑΚΟΜΗ
μουσική ταινίας
δικιάς μου
δικής μου
δίκης μου


Το ρολόι χτυπάει ανάποδα
ώρες πολλές
απομείναμ(Ν)ε
υπομείναμ(Ν)ε
Τζακ Λόντον
στο ταξίδι μας
και θάλασσα κολυμπήσαμε
άνευ


τα του καίσαρος τω καίσαρι
στην κοινωνία του θεάματος
στο κοινωνικό συμβόλαιο
στο συμβάν
που
Πατέρες μας έκανε

Παιδί μου
σε μένα
μη μοιάσεις

και οι γραμμές λιγοστεύουν
σε κάθε τετράστοιχο

Πόσο θα μ άρεσε
ο τελευταίος άθρωπος
να μνημονεύει το δικό μου όνομα
Οδυσσέα

Στον μικρό μου επίλογο
λησμονώ τους ανθρώπους μου
τους φίλους μου
τα αδέρφια
και γονείς που δεν έζησα
έρωτες δεν θυμάμαι πια
Παντρεύτηκα
και θα φωνάζω εγώ από τα μπαλκόνια για ησυχία
τον μεσημεριανό μου ύπνο Χόρχε να απολαύσω

                                                    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


 Η πόλη που ακόμα κάνουν καριέρα ο Χρήστος Δάντης ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου οι Iron Maiden και ο Coverdale. Όπου υπάρχει γκαζόζα και όχι μερίδα γύρος. Όπου με -1 ή και -3 βαθμούς Κελσίου και υγρασία που αγγίζει ή και ξεπερνά τα επίπεδα των highlands και των νορβηγικών φιόρδ μαζί οι μπουγατσοπολίτες της κάθονται κουκουλωμένοι έξω στα καφέ της παραλίας και οι 35- πίνουν freddo esspresso (είχαν και στο χωριό τους) και οι 35+ κι όμως είναι αλήθεια ΦΡΑΠΟΓΑΛΟ. Η πόλη που το διπλοπαρκάρισμα είναι επιταγή( σκεφτείτε την Σταδίου δεξιά παρκαρισμένα και αριστερά διπλοπαρκασισμένα) έχουν καταργηθεί οι λωρίδες το κίτρινο φανάρι ούτε για αστείο και το κόκκινο και το στοπ βρίσκονται στα επίπεδα Αιγύπτου.
Η πόλη που για να είμαστε ακριβοδίκαιοι αισθητικά έχει πολύ ωραία μαγαζιά και με πολύ ενημερωμένες κάβες σε sigle malt και special ρούμι τα οποία βέβαια όπως προαναφέραμε παίζουν scorpions ή παντελίδη στην καλύτερη The Cranberries. Όπου σε ένα , σε οποιοδήποτε άλλο μέρος θα το λέγαμε μπαρ με live- εδώ δεν ξέρω,  όμορφο λοιπόν μαγαζί με live συναντάς τύπο αλα Ζουράρη με κόκκινο κασκόλ ξεχασμένου αριστερού του Ρήγα και στρογγυλά γυαλιά να χορεύει ζεμπέκικο ιμιτασιόν Μητροπάνο και στο τέρμα σε ένα τραπέζι ένας άλλος 50αρης με φούτερ- κουκούλα ΠΑΟΚ να κάνει παραγγελιά τον "ΚΟΥΡΣΑΡΟ".
Εθνικό φαγητό ο πατσάς και αξιοθέατο ο Πύργος του ΟΤΕ. Ομολογουμένως ωραίες γυναίκες αλλά τις λες και βίζιτες καθώς ψάχνονται μόνο με κλαρινομπουζουκόγαμπρους.
Στο καζίνο πιο πολλοί ΡΟΜΑ και από το Ζεφύρι και τον Ασπρόπυργο.

Και όλα γίνονται

ΧΑΛΑΡΑ!