'' JUST ΝΤΟΥ IT ''

...
ΥΓ. Άρθρο-φώτο...στη χρονιά που φεύγει αλλά και σ'αυτή που ξεκινά !

Για τον Δον Κιχωτισμο της υπόθεσης...

I'll Be Gone

Tonight I'll shave the mountain
I'll cut the hearts from pharaohs
I pull the road off of the rise
tear the memories from my eyes
and in the morning I'll be gone
I drink 1000 shipwrecks
tonight I'll steal your paychecks
I paint the sheets across my bed
the birds will all fly from my head
and in the morning I'll be gone
take every dream that's breathing
find every boot that's leaving
shoot all the lights in the cafe
and in the morning I'll be gone
I bet 1000 dollars
I have a French companion
I tie myself below the deck
I pull the rope around my neck
and in the morning I'll be gone
it takes a life to win her
there is a drum of bourbon
800 pounds of nitro
his boots are thunder as he plays
there is a stone inside it
tonight his bones will ride it
I'll need a tent to hide it
and in the morning I'll be gone
and in the morning I'll be gone
and in the morning I'll be gone


http://youtu.be/z9mTewstGlU

Το Πολυτεχνείο Ζει...

Μ Γ Δ

Παρακολουθώ στο fb μια σελίδα που λέγεται 'ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία'. Εκεί λοιπόν ο καθένας ανεβάζει φωτογραφίες από συνθήματα γραμμένα σε τοίχους. Μερικά είναι τέτοιου τύπου...

Αλλά αυτά που λατρέυω και θέλω να τα μαζέψω όλα είναι αυτού του τύπου...

ή

Έψαξα και βρήκα και παραθέτω και την ιστορία του συνθήματος: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_25/01/2009_300765

Ψάχνω ένα σύνθημα σε 'όνοι' να τελειώνει... Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι.

Άντε φιλιά

The Businessman

Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο

Ο Λιλής. Και η Angelina Jolie να πέρναγε γυμνή μπροστά του ΣΙΓΟΥΡΑ θα την αγνοούσε. Υδονή και Μπαγιόκο. Ήταν και ο κουμπάρος μου εννοείται στη βάρκα. Φιλιόντουσαν λέει και πήδαγαν σαν παιδιά.

Nessie Exists

Ο ΝΕΟΣ ΜΟΥ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

Το σπίτι που ζώ είναι μικρό αν το μετρήσεις με τετραγωνικά.
Καθόμουν και το παρατηρούσα και απέναντι απο το κρεββάτι μου ήταν η κλασική θέση για την TV μέσα σε ενα εντοιχισμένο έπιπλο.

Η εικόνα ήθελε μια αλλαγή...
Έτσι λοιπόν είναι πολύ καλύτερα όταν έρχεται η στιγμή για να ξαπλάρω και για να ξεκουράσω τα μάτια μου να κοιτάω ένα άλλο ''χαζοκούτι'' που για την ώρα φιλοξενεί 5 μικρούς ήρωες!

που δεν διαστάζουν όπως φαίνεται ξεκάθαρα να πηγαίνουν τόσο κοντά ακόμα και σε φάλαινες και να μανουριάζουν μαζί τους. Εξάλου το λέει και το ονομά τους...5-μαυρόμπαρα(5-μαύρες ζώνες το καθένα)!
Αυτά είναι τα τελευταία μου νέα από το βροχερό (κατά την ώρα της γραφής του κειμένου) Σαλζμπουργκ!
φιλιά...

Η ζωή εν Πάφο

Καλησπέρα ρε kooπέλια!

Ελπίζω να περνάτε καλά. Εγώ είμαι ένας ευτυχισμένος εστιάτορας της Εθνικής Φρουράς που δεν παρακολουθεί τα νέα της Ελλάδας (κάπου έμαθα οτι μας χρεώσανε καμιά 100ρια δις πάλι αλλά στα @@ μου).

Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό γιατί νυστάζω και θέλω να πάω να την πέσω...

1) 25% θητεία completed...
2) Η ζέστη που επικρατεί δεν υπάρχει...ένα παγάκι λιώνει σε 10 δεύτερα...
3) Όλοι οι Κύπριοι έχουν μεγάλες μύτες...δεν ξέρω εαν συνεπάγεται και κάτι άλλο...
4) Οι ωραίες Κυπραίες δεν σπουδάζουν, απλά ομορφαίνουν την αδιάφορη Λευκωσία! Μόνο οι χοντρές , οι άσχημες και οι τριχωτές έρχονται στην Ελλάδα να σπουδάσουν. Κατάφορη αδικία, μας στέλνουν ό,τι χειρότερο έχουν και τις καλύτερες τις κρατάνε εδώ...και είναι πάρα πολλές...και πιστέψτε με, δεν είναι απο την αγαμία μου που τις βλέπω έτσι...είναι αντικειμενικότατη κρίση.
5) Τα φυσιολογικά επίπεδα χοληστερίνης ενός μέσου Κύπριου είναι 5 φορές επάνω από τα αντίστοιχα στην Ελλάδα. Η κατανάλωση κρέατος και μπύρας σε κιλά συγκρίνεται με την αντίστοιχη σε νερό.
6) Σαν την ψωροκώσταινα δεν έχει...οι παραλίες δεν βλέπονται, πράσινο απλά δεν υφίσταται και νυχτερινή ζωή αδιάφορη.
7) Τα Ρώσοι ξεπλένουν ασυστόλως.
8) Το 50% του κόσμου είναι φασίστες και κάθετι που κάνουν συνδέεται πολιτικά...από την μάρκα μπύρας που πίνουν μέχρι την ποδοσφαιρική ομάδα...πχ οι αριστεροί πίνουν κεο και είναι ομονοιάτες.


Σύγχρονο Κυπριο-Ελλαδίτικο λεξικό (part 1)

φουντάνα = βρύση
σίκλα = κουβάς
φλόκος = σφουγγαρίστρα
πατίχα = καρπούζι
λουβί = φασόλια μαυρομάτικα
ποταυρίζομαι = βγαίνω μπροστά, προθυμοποιούμαι
φακώ = βαράω
παγονιέρα = φορητό ψυγειάκι
βουράω-ω = τρέχω
μούγια = μύγα
έσω = σπίτι
χαμέ = κάτω
μητσίς = μικρός
submarine = σαντουιτς
ελιούα = ελιά
κοτολέτα = μπριζόλα
ανανάς = πεπόνι
κορούα = κοπελίτσα
κοπέλι = παιδί
κολούα = μικρό φύλλο χαρτιού
πένα = στυλό
φτυαρούι = φαράσι
βούτυρος = βούτυρο
κελέ = κεφαλι
πούττος = μουνί
οξά = ή
μάστρος = αφεντικό
φκερώνω = αδειάζω
σενιά = ταψιά
ριάλλια = λεφτά
επόφκαλες με = μου έβγαλες την ψυχή/με κούρασες
ταράσω = κουνάω
κανεί = φτάνει
μητα μου = μαζί μου
παρέτα = σταμάτα
τσίτσιρος = γυμνός
ξυπάζομαι = ξαφνιάζομαι
τζαμέ = εκεί
δαμέ = εδώ
κοριζιάζω = διψάω
ξυθκιατός = ξινίλα
σύφκω = σκύβω
πουκαφούλιασες = κατακάθια/ιζήματα
λάλαρος = λιοπύρι
βαζάνι = μελιτζάνα
τσακίλα = μεγάλη πέτρα
στρέφομαι = επιστρέφω
σύλος = σκύλος
βίλλος/α = πούτσος/α

Επειδή είναι προφορική διάλεκτος η ορθογραφία μπορεί να είναι οποιαδήποτε.

(συνεχίζεται...)


"Σου στέλνω τριαντάφυλλα
από του κεν τον κήπο
για να θυμάσαι αγάπη μου
τις μέρες που θα λείπω

εσύ γυρνάς μεσ' τα καφέ
κι εγώ στα μαγειρία
εσύ κοιμάσαι μ' άλλωνε
κι εγώ με τον λοχία"

Μην Ξεγελάτε Τους Εαυτούς Σας.

Και φέτος το καλοκαίρι θα λιώσετε στο μεθύσι. Παρόλα τα γυμναστήρια και την υγιεινή διατροφή, σε όλες τις διακοπές σας θα καπνίζετε 2 πακέτα καρέλια τη μέρα και θα πίνετε συνεχώς από την παραλία μέχρι τις 8 το άλλο πρωί. Δεν έχει σημασία που είστε 27 και αισθάνεστε πιο ώριμοι από ποτέ.

Αυτά λοιπόν. Κλάστε, λιώστε, καταστρέφτε τους εαυτούς σας, κερατώστε τις γκόμενες σας, πηδήξτε σαβούρες μεθυσμένοι, ρήχτε τα πουλιά σας, σκίστε τα ρούχα σας, πάθετε εγκαύματα, σκίστε τα πόδια σας στις πέτρες και στους βράχους που σκαρφαλώνετε χωρίς νόημα, εξερευνήστε άλλον έναν κολπίσκο άσκοπα, ντανιάστε από τον ήλιο και κοιτάχτε το ίδιο σημείο της θάλασσας αμίλητοι και χαζεμένοι για 3 ώρες, κοιτάχτε αλλά μην αγγίζετε το Brazil που περνάει. Άλλο ένα καλοκαίρι έρχεται. Εύχομαι να είναι καλό ρε ξεφτίλες...

Common People

Καταλαβαίνεις ότι 4 pints είναι το όριο σου όταν:

• Περιμένεις η barwoman να θυμάται την παραγγελία σου και δυσανασχετείς αν συμβεί το αντίθετο
• Συνηδητοποιείς ότι ξαφνικά αρχίζεις να γελάς χωρίς λόγο/ για αστεία αμφιβόλου αστειότητας 
• Το ποτήρι κατεβαίνει πολύ γρηγορότερα απ'ότι τα 3 προηγούμενα
• Η επί 2 ώρες "επιεικώς μέτρια" διπλανή σου στη μπάρα σου φαίνεται "τελικά όχι και τόσο άσχημη"
• Δυσκολεύεσαι να συγκρατήσεις τον εαυτό σου από το να χορέψει σαν κατσίκι όταν τα ηχεία παίζουν το "Common People"
• Καταφέρνεις να θυμηθείς λεπτομερώς ένα κάποιο απόγευμα της λυκειακής σου ζωής αλλά αδυνατείς να απαντήσεις στην ερώτηση "τι έκανες το μεσημέρι"
• Προσπαθείς να στείλεις μηνύματα χωρίς νόημα και που μάλλον θα ενοχλήσουν, γνωρίζοντας (?) πως δεν έχεις κάρτα στο κινητό. Πολλαπλές φορές και σε διαφορετικούς παραλήπτες.
• Μα γιατί φεύγει, τι της είπα?
• Τα φώτα έχουν ανοίξει εδώ και μισή τουλάχιστον ώρα και στην 3η φορά που χωρίς μουσική η ιδιοκτήτρια σου λέει να φύγεις αναρωτιέσαι πότε έκλεισε.
• Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τα βρετανικά αγγλικά και μιλάς αμερικάνικα
• Σε ένα γεμάτο λεωφορείο είσαι ο μόνος χωρίς διπλανό επειδή βγάζεις άναρθρες κραυγές νομίζοντας ότι όλοι επιστρέφουν υπό τους ήχους των ακουστικών σου. 
• Τρως από το PFC (Perfect Fried Chicken) της γειτονιάς σου ενώ όλο τον υπόλοιπο χρόνο αναρωτιέσαι ποιος απελπισμένος τρώει σε αυτό το κιτς -μόνο και μόνο λόγω ονόματος- κατάστημα. Και μάλιστα το απολαμβάνεις.
• Μάλλον ξεχνάς να βάζεις κόμματα όταν γράφεις 
• Έπειτα από μισή ώρα ωστόσο αρχίζεις να έχεις έντονες σκέψεις ως προς το πόσο ποιοτικότερο και περισσότερο υγιεινό είναι ένα σουβλάκι, ακόμα κι από τον Κάβουρα
• Όταν πια, έπειτα από 5 λεπτά, καταφέρνεις να βάλεις τα κλειδιά στην πόρτα αισθάνεσαι σαν να έχεις σηκώσει το παγκόσμιο κύπελλο
• Βγαίνοντας από την τουαλέτα σκέφτεσαι πως "θα έπρεπε ίσως να είχα σηκώσει το καπάκι¨
• Έχεις ξύπνημα σε λίγες ώρες αλλά μπαίνεις στα koorelia μπας και κάποιος έχει γράψει κάτι
• Σε κάθε bullet κάνεις τουλάχιστον 3 τυπογραφικά λάθη
• Συνειδητοποιείς ότι αν είχες τολμήσει το 5ο θα αργούσες πολύ (...) να φτάσεις σπίτι

ΥΓ: Δε δέχομαι την παραμικρή κριτική ούτε σχολιασμό για τον όρο pint. Δεν αντιστοιχεί με τίποτα στον δικό μας "μια μπύρα". 

ΥΓ1: Λείπουν πολλά, αλλά σίγουρα απουσιάζουν τουλάχιστον 2-3 bullets που θα υπήρχαν αν επέστρεφα οδικώς. Εγώ ωστόσο από δεξιά δεν οδηγώ.

......

Μια σκάλα. Μια σκάλα! Μια σκάλα θα αποτελούσε τον τέλειο συμβολισμό της κοινωνίας. Την άνοδο. Την κάθοδο. Τη στασιμότητα. Και το μυστικό; Κανείς , μα κανείς δεν μπορεί να πηδήξει πάνω από πέντε σκαλοπάτια. Και όλα αυτά μαζί, αποτελούν ένα μείγμα αντιθέσεων και ομοιοτήτων που ονομάζουμε : σκάλα.
Με λένε….με λένε…..μάλλον δεν θα χει και τόσο μεγάλη σημασία το όνομα μου για να το θυμάμαι, πόσο μάλλον οι υπόλοιποι γύρω μου. Αυτό που είναι σε όλους μας γνωστό είναι ότι είμαι ο άνθρωπος που μένει ακριβώς πίσω από αυτή την πόρτα. Δεν εννοώ φυσικά στον διάδρομο ή το υπόγειο. Αντιδρώντας στην σύγχρονη αισθητική μένω στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου με θέα….με θέα… έχω μια μανία να ξεχνάω πάντα τις λεπτομέρειες.
Παρά τα 60 του χρόνια, το σπίτι αυτό διατηρεί όλη του την αίγλη, όπως την πρώτη μέρα που παραδόθηκε από τον δημιουργό του στον ιδιοκτήτη του. Κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, μιας που αντιλαμβάνομαι πως όλοι εμείς που κατά καιρούς το πήραμε στην κατοχή μας, όσο κι αν θελήσαμε να το καταστρέψουμε αυτό μένει ανέπαφο. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο για τους ενοικιαστές και τους ιδιοκτήτες του.
Για να φτάσω σπίτι μου χρειάζεται να ανέβω τρεις σκάλες και να περπατήσω δεκαπέντε βήματα, πράγμα που σκοπεύω να κάνω αλλά είναι τόσο ωραία εδώ έξω.
Δεν μπορώ να θυμηθώ με ακρίβεια το πότε ήταν που το σπίτι αυτό, για την ακρίβεια το διαμέρισμα, πέρασε στην κατοχή μου. Το πότε δηλαδή απέμεινα ο μοναδικός και μέχρι στιγμής ο τελευταίος του κληρονόμος. Θυμάμαι όμως πολύ καθαρά την πρώτη φορά που το είδα και την μέρα που επέστρεψα
Λένε ότι δεν θυμόμαστε παρά μόνο ασυνείδητα κάποιες σκόρπιες εικόνες από την βρεφική μας ηλικία. Λοιπόν εγώ χαρακτηριστικά και σε πείσμα όλων θυμάμαι ένα ζεστό πρωί, μάλλον ήταν φθινόπωρο, όπου αφού είχα περάσει το διάστημα που χρειάζεται να περάσει ένα μωρό χρησιμοποιώντας την μύτη του μόνο, αποφασίζει να εντάξει και τα μάτια του στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Και ο θησαυρός φυσικά δεν είναι άλλος από την μικρή χρωματιστή μας κουβέρτα και την ενοχλητική πιπίλα που δεν κάθεται ποτέ στη θέση της. Ο δικός μου λοιπόν θησαυρός είχε μπλε χρώμα και μύριζε κάτι που πολύ αργότερα θα μάθαινα πως το λέγαν. Τελικά τα πράγματα που μας αρέσουν αργούμε να τα μάθουμε. Παρόλα αυτά ποτέ δεν θα την ξεχάσω εκείνη την μέρα. Τελικά η πρώτη μας φορά μας μένει αξέχαστη. Ήταν η πρώτη φορά που αντίκρισα το γύψινο ταβάνι και η πρώτη φορά που είδα τα μάτια της. Ένα ζευγάρι μπλε μάτια σαν θάλασσα.. ακόμα και σήμερα τα ονειρεύομαι.
Νομίζω όμως πως πιο χαρακτηριστικά θυμάμαι την μέρα που επέστρεψα. Το λόγο φυσικά τον αγνοώ. Όμως εκείνη η αίσθηση του κενού ήταν διάχυτη. Αλήθεια, έχετε πάει ποτέ στην αυλή του σχολείου σας; Δεν σας φάνηκε τρομακτικά μικρή; Αυτό ακριβώς εννοώ. Μη σχολιάσω το παιδικό μου δωμάτιο. Απλώς δεν ήταν εκεί. Λες και ένα άλλο δωμάτιο είχε πάρει την θέση του.
Ακόμα δεν μπορώ να βρω τον λόγο που μας αναγκάζει να γυρίζουμε στα παιδικά μας χρόνια και στέκια. Λες και κάποιος δεν θέλει να προχωρήσουμε ποτέ παρά να μένουμε στάσιμοι. Πέστε μου, όχι πέστε μου. Μπορώ άνετα να αγοράσω ένα πιο σύγχρονο σπίτι, μισώ την βρομιά αυτής της γειτονιάς και όμως μετά από δέκα χρόνια μακριά της επέστρεψα εδώ και ούτε που διανοούμαι να ξαναφύγω..
Ένα παραμύθι που μου διάβαζε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρός θυμάμαι πως έλεγε « υπάρχει κάπου ένας ποταμός που τα νερά του είναι φτιαγμένα έτσι ώστε τα χρόνια που μετρούν να σφραγίζουν εικόνες ενός προσώπου τόσο ίδιο για τον καθένα ξεχωριστά». Κάπου αλλού, όμως, ένας άλλος ποταμός έχει σταματήσει να μετρά τον χρόνο ανατρέποντας και επιβεβαιώνοντας έτσι την μαθηματική ακρίβεια της ζωής μας.
Κι έτσι εγώ, όπως κάθε βράδυ, βρέθηκα πάλι έξω από αυτό εδώ το σπίτι, χωρίς ακόμα να καταλαβαίνω τι είναι αυτό που με ωθεί να επιστρέφω εδώ κάθε νύχτα. Την μέρα το αποφεύγω. Μόνο το πρωί επιστρέφω πάλι, ανεβαίνω τις τρεις σκάλες, περπατάω τα δεκαπέντε βήματα παρόλο που γνωρίζω πως οι μόνες αλλαγές που έχουν γίνει είναι οι θέσεις στα ποτήρια και τα τασάκια. Ίσως και στα πιάτα.
Θυμάμαι εδώ και καιρό είχα γνωρίσει μια κοπέλα.. Το όνομα της ούτε καν υπάρχει στην μνήμη μου αυτή την στιγμή, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει. Θυμάμαι ξυπνούσε, ντυνόταν, βαφόταν, έκανε γενικά όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να βγει κι αν κατά τύχη βρισκόσουν στο κρεβάτι της ή στην πόρτα της πολυκατοικίας της όταν ξύπναγε ή όταν επέστρεφε, δεν μπορούσες να την αναγνωρίσεις.
Το βράδυ που την γνώρισα ήμουν σε ένα άλλο σπίτι, παρόμοιο μ’ αυτό, γεμάτο κόσμο, αν και μου διαφεύγουν σημαντικές λεπτομέρειες, όπως το ποιος με είχε καλέσει ή το γιατί είχα αποκριθεί στο κάλεσμα. Και κάποια στιγμή περνά από μπροστά μου επαναφέροντας με σε μια άλλη πραγματικότητα.
Πιστέψτε με δεν ξέρω τι είναι πιο τρελό, να αγαπάς ένα ντόμινο ή να μισείς ένα ψέμα; Ακόμα και σήμερα που έχω παντρευτεί ένα από τα δύο δεν έχω καταλήξει…..
« Γιαννάκη! Γιωργάκη! Μαρία! Προσέχετε μην πέσετε!»
Είναι απίστευτο πόσα ονόματα κρύβουν οι σκάλες της εξώπορτας. Περισσότερα κι από τις τηλεφωνικές μας ατζέντες. Και πόσες αναμνήσεις! Εδώ ονειρευόμασταν έναν κόσμο όπως τον θέλαμε. Τον χτίζαμε και τον ξαναγκρεμίζαμε ανάλογα με τις επιθυμίες μας. Ένα βήμα προς τον δρόμο και οδηγούμασταν στην πραγματικότητα. Ένα βήμα προς το σπίτι και επιστροφή στην νομιμότητα.. Ναι. Πέντε σκαλοπάτια μπροστά μας ο κόσμος και δεκαπέντε βήματα πίσω μας ο τρόπος που μαθαίναμε να βλέπουμε τον κόσμο…
Σήμερα είμαστε εμείς αυτοί που φωνάζουν πίσω από την πόρτα. Είμαστε εμείς αυτοί που θα διδάξουν τον τρόπο. Οι φίλοι μου, εγώ εσείς, οι γείτονες μας.. Δεν είναι αστείο; Οι αλήτες του σχολείου που κάθονταν στα σκαλοπάτια, κάπνιζαν κρυφά και μιλούσαν για μουσική και έρωτες χωρίς ποτέ να πηδήξουν τις ίδιες σκάλες, σήμερα είναι οι γονείς που φωνάζουν από το μπαλκόνι.
Ναι, λοιπόν, αγαπητοί μου γείτονες. Ποτέ δεν πηδήξαμε αυτά τα πέντε σκαλοπάτια για να δούμε τον κόσμο με τα μάτια μας. Ούτε εσείς τα πηδήξατε. Κανείς. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει χωρίς να χτυπήσει. Και γιατί να το κάνει άλλωστε;
Ναι, αγαπητοί μου γείτονες, ανήκω και γω σε εκείνους τους ανθρώπους που γεννήθηκαν για να περιφέρονται άσκοπα στις λεωφόρους και όχι για ηρωικές πράξεις. Θέλετε να σας πω και ένα μυστικό; Εδώ και χρόνια έπαψα να ζηλεύω την δική σας επανάσταση. Ούτε εσείς πηδήξατε αυτά τα σκαλοπάτια. Γιατί να σας ζηλεύω;
Θα έχετε πάντα το Παρίσι! Και τι μ’ αυτό; Εγώ θα έχω χίλιους άλλους δρόμους και πόλεις. Και δεν θυμάμαι κανέναν. Μόνο αυτές τις σκάλες.
«Γιώργο! Έτοιμο το φαγητό!»
Σε πέντε λεπτά μαμά….Πέντε λεπτά….

Easter strokes (in both meanings)

Πιθανότατα σε λίγες ώρες θα έχω απαρνηθεί το παρόν post, αλλά αυτή τη στιγμή δε με απασχολεί. Θα μπορούσα επίσης να παρασυρθώ από τη συναισθηματική φόρτιση των καιρών και τη νοσταλγικότητα λόγω ημέρας και να αραδιάσω ένα σώψυχο ποτ-πουρί, αλλά ούτε αυτό θα κάνω. Εκείνο το μικρό που θέλω να καταθέσω, δανειζόμενος ένα από τα ποιητικά κλισέ της λαϊκής σοφίας, είναι πως τελικά σημασία έχει να βρει ο καθένας το “λιμάνι” του. Αν βγάλετε και τα εισαγωγικά, ένα τέτοιο ήταν που έσωσε μια Κυριακή του Πάσχα ενός μπερδεμένου τριχωτού τύπου. Ή, έστω, τον έκανε να μπερδευτεί για διαφορετικά πράγματα. 

Το “τριχωτός” δεν άλλαξε. 

Φυλάξτε μου πέτσα. 

ps: η photo και το τραγούδι λειτουργούν και ως τοπικά references. Φιλιά αδέρφια, μετρήστε εγκεφαλικά.

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

- καλημέρα !
-.....................

Μα τι γίνεται,που μιλάω και σε ποιόν?
Ψάχνω να βρώ τους φίλους μου,να μοιραστώ!Να μάθω νέα τους, να συμβουλέψω και να συμβουλευτώ...
Κ'ομως σπάνια γίνεται τούτο..έτσι είναι μου λένε,μην το παίρνεις τόσο προσωπικά,μην το βιώνεις τόσο βαθιά,ακούω να μου ψιθυρίζουν φωνές καινούριες,κάποιες άλλες σιωπούν γι'αυτό τις ακούω αυτές σκέφτομαι προς στιγμήν..

Αναθαρρώ και λέω ΔΥΝΑΤΑ από μέσα μου,ρε αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι,είμαστε μαζί μεγαλωμένοι θα ξεμυτίσουν,υπομονή..
Κάνω τόσο καιρό, αναζητώ νέα τους ,μια επικοινωνία ρε πούστη!ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΥΠΙΚΟΥ!
Θυμώνω μα αναπολώ και ήδη έχω ξεχάσει,ήδη προσπερνώ το θυμό μου.
Και κάπου εδώ σπάω την σκέψη με τον ήχο..



Κοιμάμαι με ένα ψίθυρο,μήνες τώρα..
Το'ξερω πως πάλι θα ακούσω για τον Φοίβο που τα παραλέει,που γκρινιάζει και πως όλα είναι καλά Θέλω να φωνάξω πως μου λείπουν οι άνθρωποι μου πάντα μιλώντας για την επικοινωνία! είμαι κάπου στο εξωτερικό και είμαι καλά,περνάω γεμάτα,νιώθω αρα και ζω...δεν ξέρω ,μπορεί μάλλον να μην με καταλαβαίνετε..να μην βγάζετε νόημα αλλά με ξέρετε ,νιώθετε τι γίνετε..αρα βλέπετε και αλλαγή ε???
Μεγαλώνουμε και απομακρυνόμαστε η δεν ξέρουμε να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία,η την σνομπάρουμε...τίποτα από όλα αυτά νομίζω..απλά το αφήνουμε..κρίμα!

Έχω φτάσει να ξέρουν πως περνώ οι πιο πρόσφατοι,οι άγνωστοι από τους φίλους μου,που πραγματικά θέλω να μοιράζομαι..ναι ξέρω δεν μας φτάνει ποτέ ο χρόνος και πολλές όμορφες και τσαχπινες δικαιολογίες..ώστε να μαλακώσει όπως τα φασόλια πριν τα βάλεις στο φούρνο που πρέπει να τα βράσεις..
ΟΧΙ ΦΟΙΒΟ δεν τρελάθηκα ούτε σαν κάποιους χάθηκα ένα ωραίο πρωί(σκοτίστηκαν αν χάθηκαν τελικά).

ΥΠΑΡΧΟΥΝ 2 ΠΡΑΞΕΙΣ---

Α) ΤΟ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ,ΤΟ ΝΑ ΘΕΣ ΝΕΑ ΤΟΥ.

Β) ΤΟ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ.
Σ'αυτη την β'πράξη όλοι οι ηθοποιοί κολλάνε και σε αυτή αφιερώνω τούτο το μονόλογο.

ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΤΩ ΑΥΤΟ ΜΕ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ.

-ΧΡΗΣΤΟΣ...ΦΑΝΤΑΡΟΣ,ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗΛ.ΝΙΩΘΩ ΛΑΘΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ.

-ΠΑΝΤΕΛΗΣ...ΜΙΛΑΜΕ ΛΙΓΟ ΑΡΑΙΑ,ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΠΑΝΤΕΛΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΓΕΙΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙΣ ΤΟ ΣΥΝΑΦΙ ΜΑΣ...

-ΓΙΑΝΝΗΣ...ΧΑΜΕΝΟΙ.

-ΝΙΚΟΣ...ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ,ΘΑ ΜΕ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΚΑΠΟΥ ΣΤΟ ΣΚΑΤΟnetwork ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ.

-ΑΝΤΡΕΑΣ...ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΠΙΣΗΣ ΝΙΩΘΩ ΛΑΘΟΣ.

-ΑΒΡΑΑΜ...ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΩ.

-ΑΝΝΑ...ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ,1 ΜΕΡΑ ΤΑ ΚΟΥΤΣΟΛΕΜΕ 20 ΣΤΟ ΧΑΟΣ.

-ΕΥΓΕΝΙΑ...ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ.

-ΚΑΤΕΡΙΝΑ...ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ.

-ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΣ...ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥ ΓΡΑΨΩ,ΑΝ ΔΕΝ ΡΩΤΗΣΩ...ΤΙΠΟΤΑ ΣΙΓΗ ΛΕΣ Κ'ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ.

-ΑΛΕΞΗΣ...ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ.

-ΣΩΤΗΡΗΣ...ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΧΑΝΕΤΑΙ Σ'ΑΥΤΟ.

-ΛΙΤΖΕΡΗΣ...ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΓΑΛΑΞΙΑ.

-ΦΩΤΗΣ...ΚΑΛΑ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΧΕΙΟΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ !

-ΦΙΛΙΠΠΟΣ...ΤΟ ΠΑΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ,ΤΟ ΝΙΩΘΩ ΚΟΝΤΑ.

-ΣΤΡΑΤΟΣ...ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΩΡΑΙΑ.

-ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ,ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΟΡΕΛΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΕΤΣΙ Η ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΙ ΕΝΙΩΣΕ Η ΓΙΑΤΙ....

Κλείνοντας ήθελα να σας πω πως με όλο αυτό αποζητώ την επικοινωνία,όχι υπερβολές απλά να μην μιλάμε άλλο πια τυπικά...βαρέθηκα το... τι κάνεις ? καλά ? ναι εσύ ? καλά μωρέ...και όλο να το ρίχνουμε στον χρόνο και στην απόσταση.Άμα θες γίνεται άμα δεν στο βγάζει ο άλλος υπάρχει θέμα...αν...αν...αν...εγώ πάντως προσπαθώ και θέλω...


αν σας ρώταγαν τι κάνει ο Φοίβος τί θα απαντάγατε?

-καληνύχτα !
-....................

Και λέει ότι

Κοιτούσα την ημερομηνία στο άνω δεξιά μέρος της οθόνης τις προάλλες και κάτι με έτρωγε. ‘Εμοιαζε οικεία, αλλά δε μπορούσα να θυμηθώ επακριβώς το γιατί. Τελικά σε μια στιγμή αναλαμπής ανάμεσα στους αδιάκοπους ήχους κομπρεσέρ από τη διπλανή του δωματίου μου οικοδομή και τους απειλητικούς καπνούς από κουζίνας μεριά λόγω του καμμένου κοτόπουλου της συγκατοίκου από τη χώρα-μπότα, το βρίσκω. Είναι των Τριών Ιεραρχών βρε κουτό. Αρχίδια βέβαια, γιατί αναφέρομαι στην 31η Ιανουαρίου οπότε έκανα λάθος, αφενός όμως ποτέ δεν θα καταφέρω να μάθω να θυμάμαι τις γιορτές που δε συνοδεύονται από σεβαστή ποσότητα κρέατος και μπύρας/ κρασιού (βλ. 15Αύγουστο, Χριστούγεννα, Ανάσταση), αφετέρου δεν έχει και μεγάλη σημασία πλέον γιατί είναι μια ημερομηνία  άχρηστη από τη στιγμή που θα διαβείς οριστικά την εξώπορτα του δευτεροβάθμιου εκπαιδευτικού ιδρύματος που σε μύησε στο κάπνισμα τουαλέτας. 

Κάπου εκεί, με μια δόση νοσταλγίας αλλά και άρνησης παραδοχής του ότι μια τέτοια αντίδραση ορίζεται πια ως καθυστερημένη (με την πολλαπλή έννοια της λέξεως), είπα να επιχειρήσω να συντάξω μια λίστα με τις μικρές χαρές της ζωής που παύουν να έχουν σημασία με τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας ενός υγιούς ηλίθιου παιδιού. Προσοχή, παιδιού, ουχί κοριτσιού. Παρακαλώ πολύ σχόλια τύπου “με τι ασχολείσαι αργόσχολε”, “αντί να δουλεύεις παιδιαρίζεις” ή “get a(n) (adult) life” κρίνονται μη αποδεκτά και όποιος τα κάνει να του καεί η κούτα που έχει φυλαγμένα τα G.I. JOE, το subbuteo και τα playmobil (οκ, δεν υπάρχει τέτοιος). Όπως επίσης παρακαλείστε να συμπληρώσετε τον -σίγουρα λειψό- κατάλογο για να αρχίσει να κινείται και πάλι τίποτα εδώ μέσα γιατί πολύ το κρατήσαμε το πλάνο “συγγραφέας μπλοκαρισμένος στη σκέψη του/ μέσα από καπνούς τσιγάρου και αμέτρητες γόπες/ κρατώντας ένα μισοάδειο χαμηλό ποτήρι γουίσκι/ δίπλα από τον γεμάτο τσαλακωμένα χαρτιά γραφομηχανής κάδο του γραφείου του. Άντε να μη φέρω τα στρατά και πω στον Πανόπτη να πατήσει ένα κουμπάκι (σ.σ. προσπαθώ να καταλήξω αν είναι σοβαρότερη η προ 1,5 μήνα απειλή του να φτιάξει καφέ) ή στο LEgend να μετρήσει τις φέτες του τοστ του ψυγείου μας. 

Η σειρά χωρισμένη σε Δημοτικό και Λύκειο, επιμέρους τυχαία και κατά περιπτώσεις υποκειμενική. 

'' ΕΝΑΣ ΜΑΓΚΑΣ''

ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΜΟΝΟΜΕΝΑ.
ΟΤΑΝ Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΥΝΑΜΗ...
ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΝΥΜΠΟΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΥΜΑΤΟΘΡΑΥΣΤΙΚΟ...
ΤΟΤΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ...

ΥΓ.ΜΕ ΕΝΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ>>>
ΥΓ2.ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΗΤΑΝ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ!