Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Ήταν τότε που δεν μπορούσα. Δεν. Είχα. Δεν είχα. Και ένα πρωί σηκώθηκα και είπα τώρα. Τώρα ίσως κάτι να γίνει. Και μετά έσβησα το φως. Θα μπορούσε εκείνο το πρωί να ήταν μια απλή Τρίτη. Όμως για κάποιο λόγο ήταν Δευτέρα. Και μου φάνηκε τόσο περίεργο που ήταν Δευτέρα, γιατί Δευτέρα ήταν σίγουρο ότι δεν μπορούσα. Θα μπορούσε να ‘ταν και κάποια άλλη. Εγώ δεν θα μπορούσα. Θα μπορούσε να είναι ένα βράδυ. Κι όμως ήταν πρωί. Πράμα που μου κινούσε την περιέργεια.. ήταν πρωί. Σε κείνα τα σκεπάσματα. Ήταν την τρίτη φορά. Πήρα φόρα ξέχασα το παλτό μου άφησα πίσω τα τσιγάρα μου και έφυγα.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Κάθε μέρα σπάω το κεφάλι μου να γεμίσω με λέξεις τα όσα δεν μπορούν να γραφούν. Και κάθε μέρα πεταμένα χαρτιά πίσω από το ψυγείο φωλιάζουν με κάποιο πένθος ή κόμπλεξ που δεν κρύβεται άλλο.Σαν εκείνη τη μέρα που στο σχολείο φορέσαν ποδιές, όχι τις μπλε, τις άλλες, τις άσπρες και ωραία μακριά άσπρα πουκάμισα.
Θυμάμαι σαν κάθε πρωί το μάτι πίσω από την κιμωλία, το άδειο, το αδιάβαστο, το φοβισμένο,αβάσταχτο. Κατουρημένος, δαρμένος και ξένος. Όλα αυτά για άλλους. Για τους άλλους. Εκείνους. Θα σου τους δείξω κάποια στιγμή. Πρώτα πρέπει όμως να δούμε εμάς. Μου είπαν. Εκείνοι. Και 'γω ο μαλάκας τους άκουσα
Πιθανόν στο ίδιο λάθος να μην έχει η συνήθεια θέση αλλά η γνώση. Ξανακάνεις το λάθος προσδοκώντας αυτή τη φορά το αποτέλεσμα. Είναι και αυτή μια μορφή γνώσης. Η άλλη. Από κείνη που ήξερες. Που έμαθες.
Και κάθε πρωί ξεχνάω τι συνέβηκε και γιατί ξύπνησα. Κάθε πρωί. Θα σηκωθώ και θα ντυθώ. Θα ήθελα ένα πρωί να μείνω γυμνός.