Κάθε μέρα σπάω το κεφάλι μου να γεμίσω με λέξεις τα όσα δεν μπορούν να γραφούν. Και κάθε μέρα πεταμένα χαρτιά πίσω από το ψυγείο φωλιάζουν με κάποιο πένθος ή κόμπλεξ που δεν κρύβεται άλλο.Σαν εκείνη τη μέρα που στο σχολείο φορέσαν ποδιές, όχι τις μπλε, τις άλλες, τις άσπρες και ωραία μακριά άσπρα πουκάμισα.
Θυμάμαι σαν κάθε πρωί το μάτι πίσω από την κιμωλία, το άδειο, το αδιάβαστο, το φοβισμένο,αβάσταχτο. Κατουρημένος, δαρμένος και ξένος. Όλα αυτά για άλλους. Για τους άλλους. Εκείνους. Θα σου τους δείξω κάποια στιγμή. Πρώτα πρέπει όμως να δούμε εμάς. Μου είπαν. Εκείνοι. Και 'γω ο μαλάκας τους άκουσα
Πιθανόν στο ίδιο λάθος να μην έχει η συνήθεια θέση αλλά η γνώση. Ξανακάνεις το λάθος προσδοκώντας αυτή τη φορά το αποτέλεσμα. Είναι και αυτή μια μορφή γνώσης. Η άλλη. Από κείνη που ήξερες. Που έμαθες.
Και κάθε πρωί ξεχνάω τι συνέβηκε και γιατί ξύπνησα. Κάθε πρωί. Θα σηκωθώ και θα ντυθώ. Θα ήθελα ένα πρωί να μείνω γυμνός.
Θυμάμαι σαν κάθε πρωί το μάτι πίσω από την κιμωλία, το άδειο, το αδιάβαστο, το φοβισμένο,αβάσταχτο. Κατουρημένος, δαρμένος και ξένος. Όλα αυτά για άλλους. Για τους άλλους. Εκείνους. Θα σου τους δείξω κάποια στιγμή. Πρώτα πρέπει όμως να δούμε εμάς. Μου είπαν. Εκείνοι. Και 'γω ο μαλάκας τους άκουσα
Πιθανόν στο ίδιο λάθος να μην έχει η συνήθεια θέση αλλά η γνώση. Ξανακάνεις το λάθος προσδοκώντας αυτή τη φορά το αποτέλεσμα. Είναι και αυτή μια μορφή γνώσης. Η άλλη. Από κείνη που ήξερες. Που έμαθες.
Και κάθε πρωί ξεχνάω τι συνέβηκε και γιατί ξύπνησα. Κάθε πρωί. Θα σηκωθώ και θα ντυθώ. Θα ήθελα ένα πρωί να μείνω γυμνός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.