ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ
Περιεργη περιοδος. η ανεργεια πλησιαζει, ο ερωτας απουσιαζει εδω και καιρο, η πρωτη κριση των 30 μας εχει χτυτπησει για τα καλα την πορτα και πλεον,προσωπικα, συχαθηκα. Δεν παει αλλο. Βαρεθηκα! Για ποσο ακομα θα ζουμε σε μια χωρα που τα παντα γινονται με βισμα τον καθε ηλιθιο; Παντου τυχαρπαστοι,ναι τυχαρπαστοι! Γιατι ετσι οπως εχουν διαμορφωθει τα πραγματα μου ερχεται στο νου η φραση του "εθναρχη" (εκωφαντικα γελια) "στην Ελλαδα οτι δηλωσεις εισαι". Ε οχι!
Απο την αλλη καθομαι και αναρωτιεμαι και σπαω το κεφαλι μου με κομμουνιστικες (παιδικων χρονων αναμνησεις) αναλυσεις για το τι μπορουμε να κανουμε να αλλαξουμε λιγο τα πραγματα και παντα καταληγω στο ιδιο... εδω και εναμιση αιωνα κρατος εν τη γεννεση του...
Και απο την αλλη η Αθηνα καλα κρατει. Στα μπαρ τυχαιοι που γιναν καποιοι σε μια νυχτα, καινουργια στεκια και στουντιος ξεφυτρωνουν σε ανακαινισμενες περιοχες, ο τυχαιος βασιλευει και ο μαλακας κυβερνα.. Κοριτσακια της μιας νυχτας ζουν για την "περιπετεια" και Δον Ζουαν των ριαλιτι... Η κριση κριση και ο Ρεμος Ρεμος
Βασικα απλα θελω να πω οτι θελω να εξαφανιστω... Ισως απλα εχω φρικαρει δεν ξερω...
ελπιζω μονο σε αυτο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.