Μια Κυριακή

Πραγματικά, δε νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από το να χρειάζεται να δουλεύεις Κυριακή. Και εννοώ full time. Να μη μπορείς να γευτείς καμιά από τις τυπικές, μικρές χαρές αυτής της ευλογημένης μέρας, που σωστά αποκαλείται “ημέρα του Θεού”. Του Θεού του καλού όμως, εκείνου που έφτιαξε τον καφέ, την εφημερίδα, το Sunday Roast, τον δεύτερο καφέ, τη μπάλα και το σινεμά. Πολύ συχνά η συνταγή περιέχει και hangover, αλλά είναι Κυριακή και δε σε νοιάζει που χάνεις τη μέρα. Γιατί πολύ απλά, η σωστή Κυριακή έχει φτιαχτεί για να χάνεται. Είναι άλλωστε η μόνη μέρα της εβδομάδας που δε σε νοιάζει (τόσο πολύ) να κάνεις σεξ. Εξαιρείται φυσικά το πρωινό... 

Δεν ξέρω ποιες δραστηριότητες έχει επικρατήσει να συνιστούν τον ορισμό μιας τυπικής Κυριακής (μουσεία, οικογενειακό τραπέζι, πικ-νικ, εκδρομή στον Ωρωπό), για μένα όμως είναι οι εξής: καμία δραστηριότητα. Για την ακρίβεια, καμία δραστηριοποίηση. Να επιστρέφεις το βράδυ σπίτι και να μην έχεις κάνει τίποτα άξιο αναφοράς, αλλά να το θεωρείς το καλύτερο που είχες να κάνεις. Μοναδική και πάλι εξαίρεση στον κανόνα; Η μπάλα...

Θα παραβώ τον κανόνα του blog και θα καταχραστώ το χώρο οπαδικά, αλλά είμαι ΑΕΚ και Λίβερπουλ και δε μας νοιάζει εμάς. Ούτε εσείς οι απέξω θα μας καταλάβετε ποτέ, τους φέροντες στην ποδοσφαιρική ταυτότητα μας το συνδυασμό των δύο. Γιατί Σκεπαστή και Kop είναι συνδυασμός που σκοτώνει και σας γράφουμε και στ’αρχίδια μας κι από πάνω. Α, και ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για τις όποιες βωμολοχίες, αλλά μιλάμε για μπάλα, και εεε, ξέρεις τώρα, εντάξει, ξέρω γω, τι να πούμε δηλαδή, όρχεις? 

Chapter 1: Άλλη Εντελώς Κατάσταση

Γιατί είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ. Γιατί δεν πέρασαν 10 μέρες αφότου έκλεισε, οριστικά πια, ο τόμος της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας που λέγεται Μπάεβιτς (ή βάτραχος, ή Πρίγκηπας του Νερέτβα ή και του Ποδονίφτη) και για πρώτη φορά φαίνεται να μην τσακωνόμαστε μεταξύ μας, έστω και για λίγο. Θα αποφύγω ασφαλώς να καταπιαστώ με το θέμα Bajevic, γιατί θα χρειαστώ όλο το κουτί του Internet (this goes to Panoptic who destroyed my free time...), αλλά δε μπορώ να μην αναφέρω ότι ήταν πια η ώρα του αλλά κι ότι τουλάχιστον έφυγε αντρίκεια. 

Στο δια ταύτα, τα γνωστά: η ομάδα που έβριζα πριν 10 μέρες πάει τώρα για Πρωτάθλημα και την άλλη Κυριακή με το βάζελο θα είμαστε 50.000, η κάβλα μας χτυπάει κόκκινο, αν κερδίσουμε θα χτυπήσουμε tatoo με τον Ισπανό “Jimenez, Jimenez, que cojones tienes”, αν χάσουμε θα αρχίσουμε σιγά-σιγά πάλι να γκρινιάζουμε, να τα ρίχνουμε στους παίχτες ή τη διοίκηση, ώσπου να τσακωθούμε πάλι. Παρ’ όλα αυτά το μόνο σίγουρο και ξεχωριστό μ’αυτή την ομάδα είναι ότι ποτέ δεν πλήττεις. Ποτέ δεν ξεκαβλώνεις. Μόνιμη στύση. Υπάρχει πρόβλημα. Αυτό είναι κάτι που δεν εξηγείται... 

Γιατί γυρνάς από τη συνάντηση με τη psycho-killer καινούρια συγκάτοικο σου και μια Αυστριακή αλκοολικιά λεσβία, επίδοξη έτερη συγκάτοικο, ανοίγεις το γεμάτο bugs live streaming site σου για να δεις το τελευταίο δεκάλεπτο τρέμοντας ότι θα αντικρύσεις πάλι την πλάτη του αντιπάλου και αντ’αυτού πάνω αριστερά γράφει 0-3. Ακούς πολλαπλές φορές για ένα εκπληκτικό γκολ που δεν πρόλαβες να δεις live και πριν καλά-καλά καταλάβεις πώς συνέβη γράφει εύκολα μια τεσσάρα μέσα στα σκουλήκια. Κι αυτό είναι που το κάνει περαιτέρω ερεθιστικό. Ότι είναι μέσα στη σκουληκότρυπα. Κι όταν πια δεις ΑΥΤΟ, καταλαβαίνεις ότι τουλάχιστον στην επιλογή ομάδας, δεν έκανες λάθος.

Chapter 2: ΥNWA

Ακόμα μεγαλύτερη εβδομάδα για τη Λίβερπουλ. Χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής, ιστορική. Μόλις την Πέμπτη το δικαστήριο έκρινε παράνομη την έφεση των προηγούμενων ιδοκτητών (των δύο Αμερικανών που τα έκαναν μπουρδέλο) και επέτρεψε την πώληση της ομάδας. Αντίθετη έκβαση της υπόθεσης πρακτικά θα ισοδυναμούσε με αφαίρεση 9 βαθμών και ουσιαστικά με... καταστροφή. Ήταν τέτοια η αγωνία των απανταχού reds που εκείνη τη μέρα, λέει, έπεσε ο server της Guardian από την επισκεψιμότητα στην ειδική σελίδα της Λίβερπουλ. H αντίδραση τους, ήταν αυτή: 

H ποδοσφαιρική μοίρα τα έφερε έτσι ώστε 3 μέρες μετά την ιστορική αυτή εξέλιξη που εξασφάλισε τη σωτηρία του συλλόγου, η Λίβερπουλ να αντιμετωπίζει τη μισητή (συμπολίτισσα γαρ, για όσους το αγνοούν) Έβερτον. Περίμενα πως από τον ενθουσιασμό και μόνο θα έπαιρνα κι άλλη Κυριακκάτικη χαρά. Διαψεύστηκα. 

Ξέρω όμως πως την άλλη Κυριακή, η αντίδραση τους θα είναι αυτή: 

Kαι αυτό, επίσης, είναι κάτι που δεν εξηγείται...