Και οι κοντοί μπορούν να πηδήξουν.

Κάποτε είχα διαβάσει ένα τσιτάτο (ή ρήση ή γνωμικό, πείτε το όπως θέλετε), από εκείνα τα πιασάρικα που σου καρφώνονται στο μυαλό και θέλεις κάποια στιγμή να χρησιμοποιήσεις για να το παίξεις καλός ατακαδόρος. Οι συγκυρίες είναι τέτοιες που νομίζω πως το συγκεκριμένο έκανε τον κύκλο του και ήρθε η ώρα να το σπαταλήσω. Και συγχωράτε με για τη δημοσιογραφική ανεπάρκεια, καθότι αδυνατώ να θυμηθώ σε ποιον οφείλω να αποδώσω τα credits για τη γνησιότητα της φράσης (το googling δε βοήθησε), ωστόσο πήγαινε κάπως έτσι:
"Καταλαβαίνεις ότι αρχίζεις να γερνάς όταν ο αγαπημένος σου ποδοσφαιριστής είναι μικρότερος από σένα".


Σε περίπτωση λοιπόν που κάτι τέτοιο ισχύει, ενδεχομένως πρέπει να αρχίσω να φοβάμαι πως γερνάω πριν την ώρα μου. Σίγουρα ο Λιονέλ Μέσι δε μπορεί εύκολα να αποτελέσει τον "αγαπημένο" ενός 84άρη. Κάτι το ότι η εποχή που είχες αφίσα ποδοσφαιριστή πάνω από το κρεβάτι σου έχει περάσει, λίγο το ότι -ακόμα κι αν δεν έχεις ξεπεράσει αυτό το χούι- η φάτσα και το σουλούπι του παραπέμουν σε ανεξήγητα χαμογελαστό τρωκτικό και δε σε εμπνέουν να τον βλέπεις κάθε πρωί, κάτι και το ότι του λείπει μια αρκετή δόση ποδοσφαιρικής βρωμιάς (με ότι αυτό σημαίνει). Ε, βάλε και το γεγονός ότι είναι τρία χρόνια μικρότερος και κοντεύει να πετύχει ό,τι εσύ δεν είχες ονειρευτεί μαζεμένα στις 6 τάξεις του Δημοτικού και έδεσε το γλυκό. Παρ'όλα αυτά, αν κάποιος μοιάζει ικανός να με κάνει να γεράσω κινούμενος στα όρια ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου (για την ακρίβεια σε ακόμα λιγότερο χώρο, δηλαδή από τη "μέση και κάτω"), αυτός μπορεί να είναι μόνο ο Μεσιντόνα.

Το παρατσούκλι καθόλου τυχαίο και το έκλεψα από ένα από τα αμέτρητα διθυραμβικά ιντερνετικά αφιερώματα των πρόσφατων ημερών, ωστόσο φανερώνει μια αλήθεια που πλέον συνειδητοποίησα: αυτός ο παίκτης έχει βαλθεί να σε κάνει να αγνοήσεις τις ταμπού συγκρίσεις με τους διαχρονικά καλύτερους του πλανήτη, όπως υπαγορεύει εδώ και χρόνια η αγαπημένη καφενειακή -και αμερικανοφερμένης νοοτροπίας- κουβέντα για την ανάδειξη του καλύτερου σε όλα. Πιο απλά, δε με νοιάζει αν αυτός ο τύπος είναι καλύτερος του Μαραντόνα του Κρόιφ ή του Μπεστ (τον άλλο, το μαύρο από τη χώρα που έχει βγάλει πολύ καλύτερους του δεν τον αναφέρω). Μου αρκεί που τον βλέπω. Ακόμα πιο απλά, είναι τόσο απρόβλεπτος που ξέρεις πως σίγουρα δεν θα χάσεις το χρόνο σου βλέποντας τον. Και τέλος, επειδή κάνει τα πράγματα να φαίνονται αυτό ακριβώς: απλά. Και όπως λένε κι οι φίλοι μου οι Άγγλοι αναφερόμενοι στο άθλημα που ξέρουν να ζουν ομορφότερα από οποιονδήποτε άλλο στην Ευρώπη (τουλάχιστον), simplicity is genious.

Sorry που δεν κάθομαι να αναλύσω αφιερωματικά τα καμώματα του και το πώς αυτό το παιδάκι με το ενδοκρινολογικό πρόβλημα πέτυχε στη ζωή του, αλλά γι' αυτό υπάρχει το wikipedia, το youtube και η διαφήμιση της adidas. Θα παραθέσω μόνο ένα από τα άπειρα βιντεάκια που κυκλοφορούν και έπεσε στην αντίληψη μου και δείχνει άλλο ένα γεγονός: κάποιοι άνθρωποι είναι γεννημένοι για ένα συγκεκριμένο πράγμα. Κι αν το βρουν όχι μόνο θα είναι οι ίδιοι ευτυχισμένοι, αλλά μπορούν να κάνουν ευτυχισμένους κι άλλους ανθρώπους. Και στην περίπτωση του Λιονέλ Μέσι, πολλούς...



ps1: Ξέρω, πρέπει να περιμένω μέχρι το Μουντιάλ. Αλλά δεν άντεξα. Και επιπλέον αυτός ο ποδοσφαιριστής είναι ένας από τους λόγους που δεν αντέχω ώρες-ώρες να περιμένω μέχρι να έρθει η ώρα του Μουντιάλ. Και δεν εννοώ φυσικά για τις μονομαχίες του με τον Λουκά Βύντρα...

ps2: Legend, αλήθεια τώρα, σκέφτεσαι να τυπώσεις όνομα στη φανέλα μετά από όλα αυτά που κάνει φέτος? Πάρ'τη σκέτη αγόρι μου... Ή άλλαξε φανέλα επιτέλους.