I swear by Almighty God To tell the whole truth And nothing but the truth Guns guns They torture all the women and children Then they've put the men to the gun 'Cos across the human frontier Freedom's always on the run Guns guns a-shaking in terror Guns guns killing in error Guns guns guilty hands Guns guns shatter the lands A system built by the sweat of the many Creates assassins to kill off the few Take any place and call it a court house This is a place where no judge can stand Sue the lawyers and burn all the papers Unlock the key of the legal papers A jury of a billion faces Shouted out condemned out of hand Guns guns, and nobody's kidding Guns guns, or foolin' around Guns guns, the violence is singing Guns guns, a silence the sound 'N I Iike to be in Aferica A-beatin' on the final drum 'N I like to be in U.S.S.R. Makin' sure these things will come 'N I like to be in U.S.A. Pretending that the wars are done 'N I like to be in Europa Saying goodbye to everyone Guns guns there's guns on the roof Guns guns they're made to shoot...
Πάντα εμείς,πάντα αυτοί... Οι δολοφόνοι είναι γνωστοί... Οι ήρωες παραμένουν άγνωστοι...
"Ήθελα να' ξερα τι με έπιασε νυχτιάτικα και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου για να κάνω το χατίρι σ' αυτόν το μαλάκα. Επειδή δηλαδή ξενοπήδαγε και τον χώρισε η ψωνισμένη γυναίκα του του' ρθε τώρα να γκρεμίσει ένα μαγαζί; Αλλά ξέρω εγώ γιατί το κάνει, για να δείξει ότι έχει ακόμα λεφτά, παρ' ότι όλοι έχουν μάθει ότι η επιχείρηση του πάει σκατά. Ας μην είχα όμως το δάνειο για το αμάξι και τα φροντιστήρια των παιδιών και θα σού' λεγα εγώ, σιγά μη σηκωνόμουνα για τα κωλολεφτά του. Παίζει και άυριο το πρωί η Πανάθα κι έχω ξύπνημα... Α, ρε και να' χα εγώ τα φράγκα του...."
(Σκέψεις του Ηλία περιμένοντας έξω από το Βιετνάμ):
"Ορίστε, μ' έχουν και κάθομαι σαν ηλίθιος ένα τέταρτο έξω από το μαγαζί. Λες και δεν ξέρει ότι θα ήθελα κι εγώ να ήμουν μέσα. Αλήθεια, έχω να μπω από τότε που παντρεύτηκα με την Καίτη, κοίτα να δεις... Σα χθες θυμάμαι που τη χόρευα την ώρα που με σέρβιρε σ' αυτό εδώ το μπαρ- με καύλωνε τότε. Δε μπορώ όμως να θυμηθώ πότε τη ζήτησα από τους γονείς της... ανάθεμα την ώρα που μπήκα στο βρωμομαγαζί τους με τα υφάσματα για να με γνωρίσουν. Λες και δε θα περνούσα όλη την υπόλοιπη ζωή μου βλέποντας τις φάτσες τους και το χοντρό κώλο της Καίτης, που κάποτε είχε πάνω του τα βλέμματα όλων των λιγούρηδων από εδώ και από την Αθήνα. Καλά ήταν τότε... Μα πού είναι ο μαλάκας; Καλά, σιγά μην κάτσω ν' ασχοληθώ με την πάρτη του, σιγά μη ρίξω το μαγαζί. Και μετά που θα διασκεδάζει ο κόσμος, πού θα ξεσκάει; Εξάλλου όλοι θα έχουν πέσει πάνω του να τον φάνε, δεν έχει τ' αρχίδια να το τολμήσει."
(Σκέψεις του Ηλία λίγο μετά)
"Ρε συ, κοίτα δω. Βγήκαν όλοι έξω και του συμπαραστέκονται, θέλουν κι αυτοί να το κάνει. Ωχ, να και η ορχήστρα... Παίζει ακόμα, αλλά πιο δυνατά απ' ότι συνήθως, πιο βίαια. Και όλοι ακολουθούν. Δεν καταλαβαίνω γιατί, μάλλον ούτε και εκείνοι ξέρουν το γιατί, αλλά θέλουν να γκρεμιστεί. Γιατί σηκώνει ο άλλος την πέτρα;;; ...και κάποιος χειροκροτά;;; ...καλά, είναι μαλάκας; Αφού αστόχησε και έσπασε το τζάμι ενός τζιπ. Και οι νόμοι της νύχτας; Δε βάζω μπρος... Έξω λένε πως δεν πειράζει για το αμάξι, ο Μάκης έχασε τα παιδιά του. Κι αν πάθαινα κι εγώ το ίδιο; Μαζί μεγάλωσα εξάλλου με το Μάκη, άσχετα αν αυτός μεγαλοπιάστηκε. Άνετα θα μπορούσα να ήμουν στη θέση του....
(Σκέψεις του Ηλία δευτερόλεπτα πριν το γκρέμισμα)
"Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί έβαλα μπρος. Αυτά τα τσιμέντα που σε λίγα κλάσματα θα έχουν πέσει δε μου φαίνονται πια τα όρια που καθορίζουν τη διασκέδαση του κόσμου. Σα να μην ισχύει ότι έλεγα πριν, αλλά πρέπει να εξακολουθώ να λέω ότι τα πιστεύω. Όμως το πόδι είναι στο πετάλι. Γιατί; Λες ποτέ να μην ήταν πραγματική διασκέδαση όλο αυτό; Ίσως ούτε τότε, όταν ο κώλος της Καίτης ήταν ακόμα ωραίος, ήταν όλα καλά. Όπως δεν είναι καλά τώρα. Όμως ποτέ δεν έμαθα να προσπαθώ για να τα κάνω καλύτερα. Όμως επίσης ποτέ ξανά δεν αισθάνθηκα τόσο ανικανοποίητα οργισμένος χρησιμοποιώντας τον εκσκαφέα... Όπως όταν ζήλευα που την έπεφταν όλοι στην Καίτη... Και όπως επίσης ο Μάκης μπορεί να μην έχασε τα παιδιά του. Αν το μάθουν όλο αυτό, τα παιδιά του αύριο θα είναι κάπου εκεί έξω.
Υ.Γ.1: Είναι τα πρώτα (και τελευταία) ουσιαστικά εύσημα που αποδίδω σε αυτό το blog και είναι προς τον Pachylon, επειδή ενώ όλοι το σκεφτήκαμε μόνο αυτός τόλμησε να ποστάρει κάτι. Και κατ' εμέ εξαιρετικά εύστοχο. Υ.Γ.2: Όσο για τις σκέψεις του Ηλία μετά το γκρέμισμα, αυτό πραγματικά είναι που μάλλον με προβληματίζει περισσότερο...
CLASH-GUNS ON THE ROOF
ΑπάντησηΔιαγραφήI swear by Almighty God
To tell the whole truth
And nothing but the truth
Guns guns
They torture all the women and children
Then they've put the men to the gun
'Cos across the human frontier
Freedom's always on the run
Guns guns a-shaking in terror
Guns guns killing in error
Guns guns guilty hands
Guns guns shatter the lands
A system built by the sweat of the many
Creates assassins to kill off the few
Take any place and call it a court house
This is a place where no judge can stand
Sue the lawyers and burn all the papers
Unlock the key of the legal papers
A jury of a billion faces
Shouted out condemned out of hand
Guns guns, and nobody's kidding
Guns guns, or foolin' around
Guns guns, the violence is singing
Guns guns, a silence the sound
'N I Iike to be in Aferica
A-beatin' on the final drum
'N I like to be in U.S.S.R.
Makin' sure these things will come
'N I like to be in U.S.A.
Pretending that the wars are done
'N I like to be in Europa
Saying goodbye to everyone
Guns guns there's guns on the roof
Guns guns they're made to shoot...
Πάντα εμείς,πάντα αυτοί...
Οι δολοφόνοι είναι γνωστοί...
Οι ήρωες παραμένουν άγνωστοι...
(Σκέψεις του Ηλία στο δρόμο προς το Βιετνάμ):
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ήθελα να' ξερα τι με έπιασε νυχτιάτικα και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου για να κάνω το χατίρι σ' αυτόν το μαλάκα. Επειδή δηλαδή ξενοπήδαγε και τον χώρισε η ψωνισμένη γυναίκα του του' ρθε τώρα να γκρεμίσει ένα μαγαζί; Αλλά ξέρω εγώ γιατί το κάνει, για να δείξει ότι έχει ακόμα λεφτά, παρ' ότι όλοι έχουν μάθει ότι η επιχείρηση του πάει σκατά. Ας μην είχα όμως το δάνειο για το αμάξι και τα φροντιστήρια των παιδιών και θα σού' λεγα εγώ, σιγά μη σηκωνόμουνα για τα κωλολεφτά του. Παίζει και άυριο το πρωί η Πανάθα κι έχω ξύπνημα... Α, ρε και να' χα εγώ τα φράγκα του...."
(Σκέψεις του Ηλία περιμένοντας έξω από το Βιετνάμ):
"Ορίστε, μ' έχουν και κάθομαι σαν ηλίθιος ένα τέταρτο έξω από το μαγαζί. Λες και δεν ξέρει ότι θα ήθελα κι εγώ να ήμουν μέσα.
Αλήθεια, έχω να μπω από τότε που παντρεύτηκα με την Καίτη, κοίτα να δεις... Σα χθες θυμάμαι που τη χόρευα την ώρα που με σέρβιρε σ' αυτό εδώ το μπαρ- με καύλωνε τότε. Δε μπορώ όμως να θυμηθώ πότε τη ζήτησα από τους γονείς της... ανάθεμα την ώρα που μπήκα στο βρωμομαγαζί τους με τα υφάσματα για να με γνωρίσουν. Λες και δε θα περνούσα όλη την υπόλοιπη ζωή μου βλέποντας τις φάτσες τους και το χοντρό κώλο της Καίτης, που κάποτε είχε πάνω του τα βλέμματα όλων των λιγούρηδων από εδώ και από την Αθήνα. Καλά ήταν τότε...
Μα πού είναι ο μαλάκας; Καλά, σιγά μην κάτσω ν' ασχοληθώ με την πάρτη του, σιγά μη ρίξω το μαγαζί. Και μετά που θα διασκεδάζει ο κόσμος, πού θα ξεσκάει; Εξάλλου όλοι θα έχουν πέσει πάνω του να τον φάνε, δεν έχει τ' αρχίδια να το τολμήσει."
(Σκέψεις του Ηλία λίγο μετά)
"Ρε συ, κοίτα δω. Βγήκαν όλοι έξω και του συμπαραστέκονται, θέλουν κι αυτοί να το κάνει. Ωχ, να και η ορχήστρα... Παίζει ακόμα, αλλά πιο δυνατά απ' ότι συνήθως, πιο βίαια. Και όλοι ακολουθούν. Δεν καταλαβαίνω γιατί, μάλλον ούτε και εκείνοι ξέρουν το γιατί, αλλά θέλουν να γκρεμιστεί. Γιατί σηκώνει ο άλλος την πέτρα;;; ...και κάποιος χειροκροτά;;; ...καλά, είναι μαλάκας; Αφού αστόχησε και έσπασε το τζάμι ενός τζιπ. Και οι νόμοι της νύχτας; Δε βάζω μπρος...
Έξω λένε πως δεν πειράζει για το αμάξι, ο Μάκης έχασε τα παιδιά του. Κι αν πάθαινα κι εγώ το ίδιο; Μαζί μεγάλωσα εξάλλου με το Μάκη, άσχετα αν αυτός μεγαλοπιάστηκε. Άνετα θα μπορούσα να ήμουν στη θέση του....
(Σκέψεις του Ηλία δευτερόλεπτα πριν το γκρέμισμα)
"Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί έβαλα μπρος. Αυτά τα τσιμέντα που σε λίγα κλάσματα θα έχουν πέσει δε μου φαίνονται πια τα όρια που καθορίζουν τη διασκέδαση του κόσμου. Σα να μην ισχύει ότι έλεγα πριν, αλλά πρέπει να εξακολουθώ να λέω ότι τα πιστεύω. Όμως το πόδι είναι στο πετάλι. Γιατί; Λες ποτέ να μην ήταν πραγματική διασκέδαση όλο αυτό; Ίσως ούτε τότε, όταν ο κώλος της Καίτης ήταν ακόμα ωραίος, ήταν όλα καλά. Όπως δεν είναι καλά τώρα. Όμως ποτέ δεν έμαθα να προσπαθώ για να τα κάνω καλύτερα. Όμως επίσης ποτέ ξανά δεν αισθάνθηκα τόσο ανικανοποίητα οργισμένος χρησιμοποιώντας τον εκσκαφέα...
Όπως όταν ζήλευα που την έπεφταν όλοι στην Καίτη...
Και όπως επίσης ο Μάκης μπορεί να μην έχασε τα παιδιά του. Αν το μάθουν όλο αυτό, τα παιδιά του αύριο θα είναι κάπου εκεί έξω.
Υ.Γ.1: Είναι τα πρώτα (και τελευταία) ουσιαστικά εύσημα που αποδίδω σε αυτό το blog και είναι προς τον Pachylon, επειδή ενώ όλοι το σκεφτήκαμε μόνο αυτός τόλμησε να ποστάρει κάτι. Και κατ' εμέ εξαιρετικά εύστοχο.
Υ.Γ.2: Όσο για τις σκέψεις του Ηλία μετά το γκρέμισμα, αυτό πραγματικά είναι που μάλλον με προβληματίζει περισσότερο...
Να 'σαι καλά αδερφέ για τα εύσημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο κάτω-κάτω, ο καλλιτέχνης γιατί ζεί?
Για ένα φχαριστάω ζεί....
Νταξ'...και το δικό σου κειμενάκι καλό να 'ουμ αλλά χαραμίζεται στην αφάνεια του σχολίου ρε μεγάλε.
Εγώ θα γράψω την βιογραφία του κολλητού φίλου του Μεγάλου Μάκη, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει. Λοιπόν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Φίλος Μάκη. Στα μέσα της ζωής του αγόρασε το φοβερό κινητό που περιείχε το τηλέφωνο του Ηλία.
Αυτά.
Μπράβο Πάχυλον, Μπράβο Άβερελ, Μπράβο Πανόπτη, Μπράβο Δοσίλογε ο.ο.τ.μ.