War is coming

Καταρχήν χαιρετω τους αξιότιμους Co-Bloggers εκτός του Pachylon για λόγους activity στο blog μας. Πήρα την πρωτοβουλία να ανοίξω το Ημερολόγιο εξεταστικής μετά απο την χτεσινή μπύρα με τον Legend. Αφορμή ήταν τα λογια του... "Μας δείχνουν και λένε, νά οι μεγάλοι... σαν αυτούς που δειχναμε με το δάχτυλο όταν ήμασταν 1ο έτος! ". Για να είμαι ειλικρινής δέν το είχα αφομοιώσει ακόμα. Δέν μπορώ να πώ οτι με πείραξε ιδιαίτερα, αλλα η αλήθεια είναι οτι με έβαλε σε σκέψεις. Θα πεί κανείς, είσαι όσο αισθάνεσαι, αλλα τα πράγματα δέν είναι ακριβώς έτσι.

Πρέπει να μελετίσουμε το θέμα σχετικιστικά. Θεωρούμαστε "μεγάλοι" (με την ένοια που προσδίδει ο Legend) από τους κατα 3-4 χρόνια μικρότερούς μας, οι οποίοι με τη σειρά τους θεωρούνται "μικροί" απο εμάς. Έχουμε λοιπόν ένα φαύλο κύκλο απο ταμπέλες οι οποίες προέρχονται απο τις ίδιες τις "παρατάξεις" (ας τις αποκαλέσουμε έτσι). Ας εξετάσουμε λοιπόν αν αυτές οι ταμπέλες έχουν τη βαρύτητα που τους αποδίδουμε. Με την μέθοδο της αντίστροφης μηχανικής μπορούμε να βρούμε ότι η πρώτη ταμπέλα δώθηκε απο τους ΠΡΩΤΟΥΣ μεγάλους στους ΠΡΩΤΟΥΣ μικρούς , μιάς και όταν αυτοί ήταν μικροί δέν υπήρχαν μεγάλοι για να τους πούν μικρούς. Κατα συνέπεια οι τότε μικροί όταν μεγάλωσαν συνέχισαν την παράδοση και φτάνουμε στο σήμερα... Συμπέρασμα πρώτο : Μήν σας ενοχλεί αν σας δείχνουν με το δάχτυλο και λένε "Νά ο φοιτητής που ανεβάζει τον μέσο όρο αποφοίτησης στη σχολή". Θυμηθείτε ότι ΕΣΕΙΣ το είπατε πρώτος.
Πάραυτα, το θέμα μας δέν είναι ο τίτλος, αλλά η σημασία. Ας εξετάσουμε λοιπόν κβαντικά τη σημασία... Μπορώ να παραδεχτώ ότι ΔΕΝ υπήρξα υπόδειγμα φοιτητή μιάς και είμαι σε διψήφιο αριθμό εξαμήνου. Όμως, στον σύμπαν τίποτα δέν είναι τυχαίο. Ένας παράγοντας είναι το γεγονός οτι χρησιμοποίησα κάποια χρόνια μου προς πρωσωπική ευχαρίστηση. Επίσης μπορώ να σας πώ με μεγάλη σιγουριά ότι ΔΕΝ πήγαν χαμένα. Απόδειξη αυτού είναι το εξής παράδοξο: Κατα τη δειάρκεια αυτών των πανεπιστημιακά-ανενεργών ετών (μιλάμε πάντα για εξεταστικές περιόδους που ο πόλεμος ήταν χαμένος πριν ακόμα αρχίσει) φαινομενικά δέν έπαιρνα γνώσεις. Πώς εξηγείται όμως το ότι είμαι σε θέση καί να ακολουθώ τον ρυθμό του πανεπιστημιακού Vibe, καί να στέφω με απόλυτη επιτυχία το κάθε project που αναλαμβάνω;
Η απάντηση βρίσκεται σε ένα πολύ απλό σκεπτικό. Αυτό του εμπορίου: Δίνω κάτι, για να πάρω κάτι. Ουσιαστικά αυτό που έγινε τα χρόνια του σκότους, ήταν μία διαφοροποίηση της γνώσης που λάμβανα. Όλοι μας μάθαμε, ο ένας με τη βοήθεια του άλλου (ακόμα και ΕΣΥ ανενεργέ Pachylon) χρήσιμα στοιχεία για τις βασικές λειτουργίες του κόσμου. Απο τις αντοχές του καθε οργανισμού όταν αυτός έχει κορεστεί σε C-OH, μέχρι τα βασικά προσώντα σκηνοθέτη και ηθοποιού. Γνώση που σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται άχρηστη ή παριττή.
Νομίζω ότι το συμπέρασμα είναι προφανές...
ΜΗ μασήσετε όταν σας πούν κάτι για τα έτη σας. Ο όρος "μεγάλος" είναι ΚΑΙ δικιά σας εφεύρεση ΚΑΙ δέν αντικατοπτρίζει την πραγματική αλήθεια! Γεγονος : Θα νικήσουμε αυτόν τον πόλεμο γιατί είναι αποδεδειγμένο κβαντικά και σχετικιστικά ότι μπορουμε και μας αξίζει. Ήρθε η ώρα μας. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στον πρώτο καμικαζι Averel στο μέτωπο στην Αθήνα, και μία καλή αρχή σε όλους μας.

(Armatwmenos mexri ta dontia)
=Panoptis=